ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟΣ ΤΟΠΟΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΑΛΑΤΙΑΝΗΣ ΙΛΙΟΥ               

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ

001. Τι είναι "αίρεση"      

Aίρεση είναι η παρέκκλιση από αυτή την επίσημη γραμμή, που χάραξαν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, δια μέσου των επτά οικουμενικών συνόδων, δηλαδή η αλλοίωση της γνήσιας και αυθεντικής χριστιανικής πίστης (=η έγκυρη διαδοχή των λόγων του Χριστού από τους Αποστόλους).

Στους κατωτέρω συνδέσμους μπορείτε να διαβάσετε ορθόδοξες θέσεις πατέρων της εκκλησίας μας παλαιοτέρων αλλά και νεωτέρων.


002. Περι αιρέσεων

003. Αντιμετωπίζοντας έναν αιρετικό

004. Βασικά σημεία διαφοράς μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού

005. Ιστορική και κανονική θεώρησις του παλαιοημερολογίτικου ζητήματος

006. Οι αιρέσεις καί η παραθρησκεία ως ποιμαντικό πρόβλημα

007. Πώς οι Πατέρες αντιμετώπισαν τους αιρετικούς

008. Πολεμικές τέχνες

009. Γιόγκα και διαλογισμός

010. Η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο Τεκτονισμός

  • Η’ ΣYΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟY ΔΙΚTYΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ
    Η’ ΣYΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟY ΔΙΚTYΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ
                             Η’ ΣYΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟY ΔΙΚTYΟΥ                          ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ                           ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ   17 - 20 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015 ΛΙΟΥΜΠΛΙΑΝΑ – ΣΛΟΒΕΝΙΑ   ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ   Ἡ 8η Διορθόδοξη Συνάντηση τοῦ Δικτύου Πρωτοβουλιῶν Μελέτης Θρησκειῶν καί Καταστροφικῶν Λατρειῶν, συνῆλθε ἀπό 17 ἕως 20 Σεπτεμβρίου 2015 στό Ὄτετσετς, κοντά στή Λιουμπλιάνα τῆς Σλοβενίας, ὑπό τήν εὐλογία τοῦ Μακαριωτάτου Πατριάρχου Σερβίας  κ.κ Εἰρηναίου καί φιλοξενήθηκε ἀπό τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ζάγκρεμπ καί Λιουμπλιάνας κ. Πορφύριο. Ἀσχολήθηκε μέ το ἐπίκαιρο θέμα: «Λατρεῖες – Νεοπαγανισμός – Ἐκκοσμίκευση: κίνδυνος γιά τή διάβρωση τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανικοῦ φρονήματος». Ἐπίσης, ἐπικεντρώθηκε στό ἐπίκαιρο καί σημαντικό θέμα, «τῆς διείσδυσης τοῦ Ἰσλαμισμοῦ στήν Εὐρώπη καί τό μέλλον τοῦ Χριστιανισμοῦ στή Μέση Ἀνατολή».   Στήν Διορθόδοξη αὐτή Συνάντηση ἔλαβαν μέρος ἐκπρόσωποι ὅλων σχεδόν τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν: τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῶν Πατριαρχείων: Ἀντιοχείας, Ἱεροσολύμων, Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, τῶν Αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν Κύπρου, Ἑλλάδος, Πολωνίας, Ἀλβανίας καί μελῶν Ὀρθοδόξων Πρωτοβουλιῶν Γονέων, καί εἰδικῶν ἐρευνητῶν, πού ἀσχολοῦνται μέ τήν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων.   Οἱ περιεκτικές καί καλά δομημένες εἰσηγήσεις εἰδικῶν καί ἐμπείρων εἰσηγητῶν ἔδωκαν ἀφορμές για εὐρεία συζήτηση καί πολύπλευρη καί βαθύτερη ἀνάλυση τοῦ θέματος.   Α. Διευκρινήσθηκε ὅτι τό Ἰσλάμ δέν κατατάσσεται φυσικά στίς καταστροφικές λατρεῖες. Ὅμως, ἡ δράση τοῦ ἀκραίου Ἰσλάμ, λόγω κυρίως τοῦ φονταμενταλισμοῦ του, ἔχει ἐξίσου μέ τίς σέκτες, ἀλλά καί ἀκόμη περισσότερο καταστροφικές συνέπειες. Στό ἀκραῖο Ἰσλάμ ἐπιδιώκει νά ἐπιβάλει τόν τρόπο τῆς δικῆς του πίστης καί τρόπου καί ζωῆς μέ κάθε μέσο ὠμῆς βίας. Ἡ τακτική αὐτή ἔχει ὡς συνέπεια νά καταστρέφονται χριστιανικοί τρόποι λατρείας μέ τά ἱερά τους σύμβολα καί οἱ χριστιανοί νά ὑφίστανται ἀποκλεισμούς, φυλακίσεις, ἀτιμωτικές βιαιοπραγίες καί φρικαλέες ἐκτελέσεις, μέ ἀποτέλεσμα νά κινδυνέυουν νά ξερριζωθοῦν ὁλόκληρες χριστιανικές κοινωνίες ἀπό τίς αἰωνόβιες κοιτίδες τους, πράγμα πού σ’ ἕνα μεγάλο βαθμό ἔχει συντελεστεῖ.   Ἡ συνάντηση τοῦ Δικτύου ἀπευθύνει ἔκκληση πρός ὅλους ὅσους μποροῦν νά βοηθήσουν στήν ἀντιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ ἀκραίου φαινομένου καί εἰσηγεῖται νά ὑπάρξει ἄμεση συνεργασία σέ διορθόδοξο, διαχριστιανικό ἐπίπεδο, ἀλλά καί μέ φορεῖς τοῦ μετριωπαθοῦς Ἰσλάμ γιά νά συζητηθεῖ τό ὅλο πρόβλημα καί ἀπό κοινοῦ νά ἀντιμετωπισθεῖ.   Β. Σχετικά μέ τόν Νεοπαγανισμό ὑποστηρίχθηκε ὅτι κατά βάση ἀποτελεῖ ἕνα νέο μόρφωμα τοῦ παλαιοῦ παγανισμοῦ, δηλαδή τῆς πίστης καί τῆς λατρείας τῶν εἰδώλων ὡς θεῶν.   Ἐπισημάνθηκε ὅτι τό κίνημα τοῦ Νεοπαγανισμοῦ συνδέεται ἄρρηκτα μέ τήν φιλοσοφία τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ὅτι στίς ἡμέρες μας βρίσκεται σέ ἔξαρση ἡ δραστηριοποίησή του και ὅτι χαρακτηρίζεται ἀπό ἐμπαθῆ ἐπιθετικότητα ἐναντίον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Ἐκκλησίας Του καί τῶν Ἁγίων. Ἐπιδιώκει συστηματικά νά παρουσιάσει τό Χριστιανισμό, ὡς ἕνα δῆθεν φανατικό διώκτη τοῦ ἀρχαίου πολιτισμοῦ τῶν ἐθνῶν καί παράλληλα νά προωθήσει στίς ἀνθρώπινες κοινωνίες προχριστιανικούς τρόπους ζωῆς, ὅπου θά κυριαρχοῦν ὅλα τά ἁμαρτωλά πάθη, ὅπως ἐκφράζονται στά πλασματικά πρόσωπα τῶν διαφόρων εἰδωλολατρικῶν θεοτήτων.    Μέ τήν ἐξάπλωση τοῦ Νεοπαγανισμοῦ ὑπομονεύονται τά θεμέλια τῆς ἑνότητας καί τῆς ἀξιοπρέπειας τῶν κοινωνιῶν, ἐνῶ ἡ ἐπίμονη προβολή του συμβάλλει στήν ἔξαρση ἀκραίων καί ἐπικίνδυνων έθνικισμῶν.    Γ. Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἐκκοσμίκευση ὑπογραμμίστηκε ὅτι ἀποτελεῖ τόν πιό ἐπικίνδυνο ἐχθρό τῆς Ἐκκλησίας, διότι δραστηριοποιεῖται «ἐντός τῶν τειχῶν». Ἡ Ἐκκοσμίκευση, δηλαδή τό νά σκεπτώμαστε γιά καθαρά πνευματικά θέματα μέ κοσμικό τρόπο καί νά ζοῦμε ἀντίθετα μέ τόν εὐαγγελικό καί ἁγιοπατερικό τρόπο ζωῆς, ἀντικατοπτρίζει τήν προσωπικότητα τοῦ χριστιανοῦ, ὁ ὁποῖος ζεῖ τήν μία στιγμή ὡς ἐκκλησιαστικό καί τήν ἄλλη ὡς κοσμικό ὄν.   Ὅλα τά παραπάνω δείχνουν περίτρανα τόν σοβαρότατο καί ἄμεσο κίνδυνο γιά τήν διάβρωση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος. Ἡ Διορθόδοξη συνάντηση κατέληξε ὅτι στίς κρίσιμες αὐτές ὧρες καλούμαστε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, στό Φῶς τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Ἁγίων νά συνεργασθοῦμε γιά τήν ποιμαντική ἀντιμετώπιση τῶν ποικιλόμορφων προβλημάτων, τά ὁποῖα προκύπτουν ἀπό τίς καταστροφικές λατρεῖες καί τούς ἀκραίους φονταμενταλισμούς.
  • Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ.
    Αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ.
    [με αφορμή τη μνήμη των Αγ. Πατέρων της Ζ΄Οικουμ. Συνόδου – Κυριακή Δ΄ Λουκά] του Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη Η ἑορτή της μνήμης τῶν Αγίων Πατέρων τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καθορίζει καί τήν ἐπιλογή τοῦ ἀποστολικοῦ ἀναγνώσματος τῆς σημερινῆς Κυριακῆς: ἐπιλέχτηκε τό ἀνάγνωσμα στό ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος μεταξύ ἄλλων μιλάει γιά τήν στάση ἔναντι τῶν αἱρετικῶν ἀνθρώπων, δεδομένου ὅτι οἱ εἰκονομάχοι, ἐκεῖνοι πού ἐπισήμως ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 8ο μ.Χ. αἰ. καί γιά πολλά χρόνια ἀργότερα πολέμησαν τίς εἰκόνες καί τίς θεώρησαν ὡς ἐκτός πίστεως, ἀποδείχτηκαν ἐν τέλει ἀπό τήν ᾽Εκκλησία μας, μέ τούς Πατέρες τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (787 μ.Χ.), αἱρετικοί. Κι αὐτό διότι οἱ ἅγιοι αὐτοί Πατέρες ἔδειξαν ἐν Πνεύματι ὅτι, ἡ ἄρνηση ἐξεικονισμοῦ τοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ καί κατ᾽ ἐπέκταση τῶν ἁγίων -ὅ,τι πρέσβευαν οἱ εἰκονομάχοι- σημαίνει στό βάθος εἴτε ἄρνηση ἀποδοχῆς τῆς πραγματικότητας τῆς ἀνθρώπινης φύσης τοῦ Χριστοῦ, συνεπῶς ἔκπτωση στόν μονοφυσιτισμό, εἴτε διαγραφή τῆς θεϊκῆς φύσης Του, συνεπῶς ἔκπτωση στόν νεστοριασμό. Καί στίς δύο περιπτώσεις ἐπρόκειτο πάντως γιά χριστολογική αἵρεση, ἡ ὁποία διέστρεφε τήν πίστη καί γι᾽ αὐτό ἔπρεπε νά καταπολεμηθεῖ. ῾Η ᾽Εκκλησία μας λοιπόν, ἐξ ἀφορμῆς τῶν αἱρετικῶν εἰκονομάχων, ἀλλά καί τῶν αἱρετικῶν τῆς κάθε ἐποχῆς μέχρι σήμερα, ὑπενθυμίζει τήν ὀρθή στάση ἔναντι αὐτῶν: ῾αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ᾽. Ποιός ὅμως θεωρεῖται αἱρετικός γιά τήν ᾽Εκκλησία; (1) Αὐτός πού, ὅπως ἀναφέραμε, ἀλλοιώνει τήν ὀρθή πίστη της, τήν πίστη δηλαδή πού ἔφερε ὁ Κύριος ᾽Ιησοῦς Χριστός, καί γι᾽ αὐτό προσφέρει ἕναν Χριστό ὄχι ἀληθινό, ὄχι τήν εἰκόνα πού ᾽Εκεῖνος ἀποκάλυψε, ἀλλά ἕνα κατασκεύασμα τοῦ δικοῦ του μυαλοῦ, ἕνα εἴδωλο πού ἁπλῶς τό ντύνει μέ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ λέξη αἵρεση προέρχεται ἀπό τό ρῆμα αἱροῦμαι πού σημαίνει προτιμῶ, ἐκλέγω. Κι αὐτό θά πεῖ ὅτι, ὁ αἱρετικός κάνει ἐπιλογή: ἀπό τό ὅλο τῆς ἀλήθειας ἐπιλέγει ἕνα κομμάτι της, τό ὁποῖο κομμάτι τό ἀπολυτοποιεῖ θεωρώντας το ὡς τό ὅλο. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι τελικῶς τήν ἀλήθεια τήν διαστρεβλώνει. Γιά παράδειγμα, ἐνῶ ὁ Χριστός μας εἶναι Θεός καί ἄνθρωπος, ὁ αἱρετικός μπορεῖ νά τόν παρουσιάζει μόνον Θεό ἤ μόνον ἄνθρωπο. Τί ἀποτελεῖ κριτήριο συνεπῶς γιά ἕναν αἱρετικό; ῎Οχι ἀσφαλῶς ἡ πίστη τῆς ᾽Εκκλησίας, ἀλλά ἡ κρίση ἡ δική του. Τήν δική του λογική ἔχει ὡς βάση ὁ αἱρετικός, αὐτήν πρωτίστως ἐμπιστεύεται καί μέ βάση αὐτήν κρίνει καί τήν ἴδια τήν ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ. Γι᾽ αὐτό καί τό βάθος πάντοτε μίας αἵρεσης εἶναι ἕνας ἀπύθμενος ἐγωισμός: ἡ πεποίθηση ὅτι ὁ ἴδιος ὡς μέλος ὑπέρκειται τοῦ σώματος καί πρέπει ὅλοι νά ὑποταχθοῦν σέ αὐτόν. Κατά συνέπεια δέν παραξενευόμαστε ὅταν ἀκοῦμε ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες μας ὅτι δέν ὑπάρχει χειρότερο πράγμα ἀπό τήν αἵρεση. (2) ᾽Αλλά αἱρετικός γιά τήν ᾽Εκκλησία μας εἶναι καί κάποιος ἄλλος: ἐκεῖνος πού ὄχι μόνον ἀλλοιώνει τό δόγμα καί τήν πίστη της, ἀλλά καί τό ἦθος τῆς ζωῆς της. Θέλουμε νά ποῦμε ὅτι ἐκεῖνος πού μένει μόνον στό ἐπίπεδο μίας θεωρητικῆς ἀποδοχῆς τῆς πίστεως χωρίς ἡ πίστη αὐτή νά ἐπηρεάζει τήν ζωή του, ὥστε νά ῾περιπατῇ ἐν Χριστῷ᾽, κι αὐτός ἐξίσου εἶναι αἱρετικός. Ποτέ ἡ χριστιανική μας πίστη δέν διαχώρισε τήν πίστη ἀπό τήν ζωή. ᾽Αντιθέτως: ὅπου ἔβλεπε μία πίστη πού δέν ἐνεργοποιεῖτο ὡς ζωή τήν χαρακτήριζε ῾δαιμονική᾽. Διότι ῾καί τά δαιμόνια πιστεύουσι καί φρίσσουσι᾽. ῞Οπως θά τό πεῖ καί ὁ ἀπόστολος: ῾Δεῖξον μοι τήν πίστιν ἐκ τῶν ἔργων σου. ῾Η πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι᾽. Καί ῾πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη᾽. ῎Αλλωστε εἶναι γνωστό ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐμπειρία τῶν ἁγίων μας ὅτι μία ὀρθή πίστη πού δέν ἐμψυχώνεται ἀπό τή ζωή ἔχει μικρή διάρκεια ζωῆς. Μέ ἄλλα λόγια, τήν προτεραιότητα στήν πίστη ἔχει ἡ ἴδια ἡ ζωή. Συνεπῶς, ὁ θεωρητικά πιστός σύντομα θά παύσει νά εἶναι πιστός, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη ὁ ἀγωνιζόμενος στήν πράξη, ἔστω καί μέ κάποια ἀπόκλιση πίστεως –ὄχι, ἐννοεῖται, ἐνσυνείδητη, γιατί ἔτσι μιλᾶμε γιά αἱρετικό- σύντομα θά δεῖ τήν καθοδήγησή του ἀπό τόν Θεό, γιά νά βρεῖ τήν ὁλοκληρία τῆς ὀρθῆς πίστεως. Ποιά λοιπόν ἡ στάση μας ἀπέναντι στόν αἱρετικό; Μέ διάθεση νουθεσίας, μᾶς προτρέπει ὁ ἀπόστολος: ῾Μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν᾽. Δέν πρέπει δηλαδή νά ἀδιαφορήσουμε ἀπέναντι σέ ἕναν πλανεμένο συνάνθρωπό μας, σέ ἕνα μέλος τοῦ ἰδίου σώματος. Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι, κινούμενοι ἀπό σπλάχνα οἰκτιρμῶν καί ἀγάπης, νά τόν βοηθήσουμε. Νά τοῦ ἐπισημάνουμε τήν ἀπόκλιση τῆς πίστεως καί ἴσως τῆς ζωῆς του. Καί μάλιστα ὄχι μόνον μία φορά, ἀλλά καί δεύτερη. Τυχόν ἀδιαφορία θά σημαίνει ἔλλειψη ἀγάπης ἐκ μέρους μας καί ἀπομειωμένη χριστιανική πίστη, ἀφοῦ θά φανερώνουμε ὅτι δέν τόν βλέπουμε ὡς συνδεδεμένο ὀργανικά καί μέ ἐμᾶς. Πῶς τό ἔλεγε ὁ ἁγιασμένος Γέρων Παΐσιος; ῾Νά τοῦ βάζουμε τήν καλή ἀνησυχία᾽. Τί προϋποθέτει ὅμως μία τέτοια στάση; Πρῶτον, ὅτι ἐμεῖς ὑγιαίνουμε στήν πίστη. Γνωρίζουμε δηλαδή ἐπακριβῶς τήν διδασκαλία τῆς ᾽Εκκλησίας μας, γνωρίζουμε τά ἱερά της κείμενα, βρισκόμαστε μέσα στό ποτάμι τῆς Παραδόσεως τῶν ἁγίων Πατέρων μας. Καί δεύτερον, ὅτι ὑγιαίνουμε καί στή ζωή μας ἀπό πλευρᾶς ἤθους. Ζοῦμε δηλαδή, ὅσο εἶνα δυνατόν, σύμφωνα μέ τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου μας, κατεξοχήν δέ τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης. Κι αὐτό σημαίνει βεβαίως ὅτι, ἡ ὅποια νουθεσία μας θά γίνεται μέ ταπείνωση καί μέ σεβασμό στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου. Διδαχθήκαμε ἄλλωστε ἀπό τούς Πατέρες μας νά μισοῦμε τήν πλάνη καί τήν αἵρεση κι ὄχι τόν αἱρετικό, ῾δι᾽ ὅν Χριστός ἀπέθανε᾽. ῎Αν δέν στεκόμαστε ἔτσι, ἄν ἡ νουθεσία μας παίρνει τήν μορφή τῆς καταγγελίας μέ ῾τεντωμένο δάκτυλο᾽, τότε σημαίνει ὅτι βρισκόμαστε στήν αἵρεση τῆς ζωῆς, λόγω τοῦ ὑπάρχοντος ἐγωϊσμοῦ καί τῆς ἀλαζονείας μας, πού μᾶς κινεῖ σέ δασκαλίστικο τρόπο ἀπέναντι στόν συνάνθρωπό μας. Τό ἀποτέλεσμα βεβαίως στήν περίπτωση αὐτή εἶναι ἀφενός ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά γινόμαστε θεομάχοι, ἀφετέρου οἱ δεχόμενοι τήν ἐπίπληξή μας νά ὁδηγοῦνται σέ μεγαλύτερη ἀντίδραση. ῾Η παραπάνω ἀλήθεια ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τόν ἴδιο λόγο τοῦ ἀποστόλου. ῾Μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ᾽ λέει. ῾Η διάθεσή μας δηλαδή νά βοηθήσουμε τόν ἄλλον μέ τόν λόγο μας πρέπει νά ἔχει ὅρια. Τό εἴπαμε μία φορά, τό εἴπαμε δεύτερη, ἔπειτα σταματᾶμε. ῎Αν ἐπιμείνουμε, ἄν θελήσουμε ἀδιάκοπα νά τοῦ ὑπενθυμίζουμε τήν ἀπόκλισή του, τότε τοῦτο θά σημαίνει τήν δική μας ἀπόκλιση: θά μᾶς κινεῖ, ὅπως εἴπαμε, ὁ δικός μας ἐγωϊσμός, ὁ ὁποῖος προφανῶς δέν θά ἀνέχεται τήν διαφορετική ἐπιλογή τοῦ ἄλλου. ῾Ο ἀπόστολος εἶναι σαφής: ἡ ἐπιμονή στήν αἵρεση, παρ᾽ ὅλη τήν νουθεσία, φανερώνει ὅτι ὁ αἱρετικός ἔχει ἀποφασίσει τόν χαμό του. ῾᾽Εξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος᾽. Καί πρέπει κι αὐτό ἀκόμα νά τό σεβαστοῦμε. Σάν τόν Πατέρα τῆς παραβολῆς τοῦ ἀσώτου, ὁ ὁποῖος σεβάστηκε τήν ἀπόφαση τοῦ ἀσώτου υἱοῦ του νά φύγει ἀπό κοντά του, ἐνῶ ἤξερε ὅτι ἡ ἀπομάκρυνσή του αὐτή ἰσοδυναμεῖ μέ τήν ἀπώλειά του. Σάν τόν ἴδιο τόν Κύριο, ὁ ῾Οποῖος ποτέ δέν ἐκβίαζε τούς ἄλλους νά Τόν ἀκολουθήσουν ἤ νά Τόν ἀποδεχθοῦν. Προσοχή ὅμως! ῾Η σιωπή μας μετά τό ἐνεργό ἐνδιαφέρον μας, ἡ ὑποχώρησή μας μπροστά στήν ἐπιμονή τῆς αἵρεσης δέν θά σημαίνει καί ἀδιαφορία καί ἐχθρότητά μας. Ποτέ ὁ χριστιανός δέν παραιτεῖται ἀπό τήν ἀγάπη, διότι ἔτσι εἶναι σάν νά παραιτεῖται ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό. Σταματᾶμε νά μιλᾶμε καί νά νουθετοῦμε, γιατί μέ ἀγάπη παραδίδουμε τόν αἱρετικό ἀποκλειστικά στόν Θεό, ἐλπίζοντας πιά στή δύναμη ἐλέους ᾽Εκείνου. Συνεπῶς ἡ ἀγάπη μας ἐξακολουθεῖ καί ὑφίσταται, παίρνοντας ὅμως τήν μορφή τῆς ἔμπονης προσευχῆς καί τῆς μεγαλύτερης ἄσκησης πού κάνουμε, πρός χάρη πιά καί τοῦ αἱρετικοῦ. Καί σήμερα, δυστυχῶς, ἐξακολουθοῦν καί ὑπάρχουν αἱρετικοί. Πέραν τῶν γνωστῶν, ὑπάρχουν καί ἐκεῖνοι πού παρασύρονται καθημερινῶς, γιατί ἴσως δέν βλέπουν καί τήν ὀρθή μαρτυρία πίστεως καί ἀπό πλευρᾶς δικῆς μας. Τό ζητούμενο παρ᾽ ὅλ’ αὐτά εἶναι, ἐμεῖς νά μή σταματήσουμε τήν βίωση τῆς ἀλήθειας, δηλαδή νά μή σταματήσουμε τήν ὀρθή ἐκκλησιαστική ζωή μας. Κι αὐτό θά πεῖ ὅτι ἡ νουθεσία πίστεως πρέπει νά στρέφεται πρωτίστως πρός τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. ῎Αν ἐμεῖς ὑπερβαίνουμε τήν αἵρεση τῆς πίστεως καί τῆς ζωῆς, τότε ἴσως ὑπάρξει ἐλπίδα νά κινητοποιηθοῦν καί οἱ ὄντως αἱρετικοί πρός τήν κατεύθυνση τῆς ἀλήθειας. Γιατί θά τούς κινητοποιεῖ ἡ ἴδια ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Πηγή: http://synodoiporia
  • Συγκλονιστική επιστολή Τούρκου «αποστάτη»:
    Συγκλονιστική επιστολή Τούρκου «αποστάτη»:
    Του Serkan Engin Είμαι ένας άθεος συγγραφέας και ποιητής, έζησα για 23 χρόνια από τη γέννησή μου ως Σουνίτης και σήμερα εξακολουθώ να ζω σε μια μουσουλμανική χώρα, την Τουρκία. Οι γονείς μου και όλοι οι συγγενείς μου είναι ακόμα Μουσουλμάνοι. Επομένως, η κριτική μου για το Ισλάμ προέρχεται από ιδία γνώση. Πρώτα απ “όλα, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι για το Ισλάμ εάν είστε «αμύητος», μη-μουσουλμάνος, για παράδειγμα Χριστιανός, άθεος, βουδιστής, Εβραίος ή οτιδήποτε άλλο, όλοι οι μουσουλμάνοι έχουν το «δικαίωμα» να σας σκοτώσουν και να σας βιάσουν, να αρπάξουν την περιουσία σας, τη χώρα σας, τη γη, τα χρήματα και οτιδήποτε άλλο. Παίρνουν αυτό το «δικαίωμα» από το βιβλίο της πίστης τους, το Κοράνι. Με άλλα λόγια, παίρνουν αυτό το «δικαίωμα» από τον πυρήνα της πίστης τους, από τη θεολογία του Ισλάμ. Ενδεικτικά, μερικά παραδείγματα με στίχους από το Κοράνιο: -Αυτός ο στίχος του Κορανίου αναφέρεται σε «όλους τους μη μουσουλμάνους», σε όλους τους «αιρετικούς» – Χριστιανούς, Βουδιστές, άθεους, Εβραίους κλπ., οι οποίοι θεωρείται ότι «διεξάγουν πόλεμο εναντίον του Αλλάχ και του Αγγελιαφόρου του Μωάμεθ»Surat Al-Ma’idah (5.33) «Και πράγματι, η τιμωρία εκείνων που πολεμούν τον Αλλάχ και τον Αγγελιαφόρο του και διαβιούν στη γη άσχημα είναι να εκτελούνται ή να σταυρώνονται ή να κόβονται τα χέρια και τα πόδια τους αντίπλευρα, ή να εξορίζονται από αυτή τη γη. Αυτοί έχουν την ατίμωση στον κόσμο αυτό και τους περιμένει στον άλλο κόσμο μεγάλη τιμωρία». -Αυτός ο στίχος του Κορανίου αναφέρεται στην εντολή θανάτωσης όλων των ανθρώπων που εγκατέλειψαν το Ισλάμ, των αποστατών: Surat An-Nisa »(4,89) «Θα επιθυμούσαν να μην πιστέψετε όπως κι εκείνοι, ώστε να είστε ίδιοι με αυτούς. Μην τους θεωρείτε φίλους ώσπου να εγκαταλειφθεί η απιστία τους. Αν όμως επιστρέψουν στην απιστία, τότε συλλάβετέ τους και σκοτώστε τους, όπου κι αν τους βρείτε. Και μην παίρνετε από αυτούς ούτε φίλους ούτε βοηθούς».             Παρατηρήστε την τρέχουσα κατάσταση στη Συρία. Πώς μπορούν οι ισλαμιστές τρομοκράτες να σφάζουν Αλεβίτες ή να βιάζουν Χριστιανές τόσο εύκολα; Μπορούν επειδή παίρνουν αυτό το «δικαίωμα» από την πίστη τους και πιστεύουν ότι θα πάνε στο παράδεισο με αυτές τις αποτρόπαιες ενέργειες εναντίον των «αμύητων», εναντίον όσων βρίσκονται εκτός του Ισλάμ, όσων δεν πιστεύουν στα ίδια θρησκευτικά δόγματα – με άλλα λόγια, όσων, σύμφωνα με την πίστη τους, είναι «αιρετικοί». Μερικοί μουσουλμάνοι ισχυρίζονται ότι «αυτοί δεν είναι οι πραγματικοί μουσουλμάνοι». Αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα! Αυτό είναι το αληθινό Ισλάμ, επειδή όλες αυτές οι φρικτές ενέργειες είναι σύμφωνες με τις εντολές του Κορανίου. Έχετε ακούσει πολλές φορές ότι «το Ισλάμ είναι μια ανεκτική θρησκεία». Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα που μπορείτε να ακούσετε σε όλο τον κόσμο και αυτό το ψέμα χρησιμοποιείται ως μάσκα για να κρύψει το φοβερό πρόσωπο του Ισλάμ. Δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ διαφορά μεταξύ του Ισλάμ και του ισλαμισμού. Αυτό είναι το βασικό λάθος που κάνει ο σύγχρονος κόσμος για το Ισλάμ. Δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ του Ισλάμ και του ισλαμισμού, είναι το ίδιο πράγμα και έχουν το ίδιο περιεχόμενο. Αυτός ο διαχωρισμός είναι μονάχα μια απλή ψευδαίσθηση, και χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους για να κρύψουν το ωμό, απεχθές, καταπιεστικό, δολοφονικό, γενοκτονικό πρόσωπο του Ισλάμ. Η ισλαμική θεολογία βασίζεται στους στίχους του Κορανίου και στα Χαντίθ. Χαντίθ είναι τα λόγια και οι πράξεις του προφήτη Μωάμεθ και όλοι οι Μουσουλμάνοι οφείλουν να ακολουθούν τα λόγια και τις πράξεις παράλληλα με τις εντολές του Κορανίου. Για παράδειγμα, θα πρέπει να αφοδεύουν όπως αφόδευε ο Μωάμεθ, θα πρέπει να καθαρίζονται όπως έκανε εκείνος ή σε περίοδο πολέμου θα πρέπει να βιάζουν και να υποδουλώνουν μία «αιρετική» γυναίκα όπως έκανε και ο Μωάμεθ ή να βασανίζουν τον εχθρό για να μάθουν που είναι κρυμμένοι οι θησαυροί του, όπως έκανε και ο Μωάμεθ. ΠΡΕΠΕΙ να κόβουν το χέρι του κλέφτη, όπως έκανε ο Μωάμεθ, και όχι να τον τιμωρούν με ποινή φυλάκισης, όπως επιβάλλουν οι σύγχρονες νομοθεσίες. Θα πρέπει να λιθοβολήσουν μια γυναίκα μέχρι θανάτου, όπως έκανε ο Μωάμεθ, επειδή συνήψε σεξουαλικές σχέσεις, παραβιάζοντας τους κανόνες του Ισλάμ, ενώ ο σύντροφός της θα πρέπει μόνο να μαστιγωθεί εκατό φορές. Εάν είστε μουσουλμάνος δεν μπορείτε ποτέ να «απελευθερώσετε» τις γυναίκες, σκεπτόμενος ότι η σεξουαλική τους δράση αφορά εκείνες προσωπικά και την ελευθερία τους να επιλέγουν το σύντροφό τους, όπως επιτάσσουν οι σύγχρονοι νόμοι. Θα πρέπει οπωσδήποτε να εφαρμόσετε τις τιμωρίες του Μωάμεθ, όπως το λιθοβολισμό της γυναίκας μέχρι θανάτου και το μαστίγωμα του συντρόφου της, αν θέλετε να είστε ένας καλός μουσουλμάνος. Θα πρέπει να σκοτώσετε αυτόν που αποστάτησε από το Ισλάμ, όπως έκανε και ο Μωάμεθ. Δεν μπορείτε να πείτε ότι «αυτό είναι δική του επιλογή και έχει την ελευθερία της σκέψης και της πίστης», επειδή είναι εντολή του Κορανίου το να πρέπει να σκοτώσετε τους αποστάτες. Θα πρέπει να σκοτώσετε όλους τους ομοφυλόφιλους, σύμφωνα με τις διαταγές του Ισλάμ. Κανένας μουσουλμάνος δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο σεξουαλικός του προσανατολισμός είναι δικό του δικαίωμα. Έχετε το «δικαίωμα» να παντρευτείτε ένα μικρό κορίτσι 9 ετών, όπως έκανε και ο Μωάμεθ. Με άλλα λόγια, στο Ισλάμ μπορείτε νόμιμα να βιάσετε ένα μικρό παιδί, να την κάνετε σκλάβα του σεξ, καθώς και σκλάβα μέχρι το τέλος της ζωής της. Μπορείτε να μείνετε δίπλα στο σώμα της νεκρής γυναίκας σας για 6 ώρες, όπως έκανε και ο Μωάμεθ. Με άλλα λόγια, μπορείτε να βιάσετε το νεκρό σώμα της γυναίκας σας για 6 ώρες μετά το θάνατό της. Αυτό είναι το Ισλάμ … Αυτή είναι η «ανεκτική θρησκεία» … Αυτός είναι ο σωστός τρόπος για τον Παράδεισο … Αυτές είναι οι εντολές του Αλλάχ … Αυτές είναι οι ενέργειες του Μωάμεθ … Μπορείτε εύκολα να διαπιστώσετε πόσο πολιτισμένες είναι οι μουσουλμανικές χώρες του κόσμου, λόγω του Ισλάμ, όπως το Αφγανιστάν, η Νιγηρία, η Τουρκία, το Ιράν, το Σουδάν κ.α. Μπορείτε να καταλάβετε πόσο έχουν συμβάλει (οι μουσουλμανικές χώρες) στην ιστορία της φιλοσοφίας, της τέχνης, της επιστήμης. Μπορείτε να αντιληφθείτε πόσο σεβασμό τρέφουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των γυναικών, τα δικαιώματα των παιδιών, την ελευθερία της έκφρασης και της σκέψης, την ελευθερία του τύπου, την ελευθερία της πίστης, κ.λπ. Το πρώτο κύμα γενοκτονιών του 20ου αιώνα, -οι Γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων του Πόντου-, διαπράχθηκε από τον τουρκικό και τον κουρδικό λαό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της νέας Τουρκικής Δημοκρατίας, ελέω των «δικαιωμάτων» που απορρέουν από το Ισλάμ: των «δικαιωμάτων» για τη θανάτωση και το βιασμό των μη μουσουλμάνων, την υποδούλωση των γυναικών τους και των μικρών κοριτσιών ως σκλάβων του σεξ, αλλά και οικιακών σκλάβων, την αρπαγή των χρημάτων, των σπιτιών και των περιουσιών τους. Η «Επιτροπή για την Ένωση και την Πρόοδο» (ΕΕΠ – CUP) (Τουρκικά: Ittihat ve Terakki Cemiyeti) βασίστηκε στον τουρκικό εθνικισμό και χρησιμοποίησε εύκολα τον τουρκικό και τον κουρδικό λαό για αυτές τις γενοκτονίες, λόγω του περιεχομένου της ισλαμικής θρησκείας για τους μη μουσουλμάνους. Όλοι οι Τούρκοι και οι Κούρδοι μουσουλμάνοι πίστευαν ότι θα πάνε στο παράδεισο, αν σκότωναν περισσότερους «άπιστους», όπως ακριβώς και οι σημερινοί ισλαμιστές τρομοκράτες. Οι υπεύθυνοι του δεύτερου κύματος γενοκτονιών του 20ου αιώνα ήταν οι Ναζί, όπως γνωρίζετε. Χρησιμοποίησαν τις γενοκτονίες των Τούρκων ως παράδειγμα. Ως γνωστόν, ο Αδόλφος Χίτλερ ενώ συζητούσε με τους στρατιωτικούς διοικητές του για την αντίδραση του κόσμου στις γενοκτονίες που σχεδίαζαν να διαπράξουν, τους είπε: «Εξάλλου ποιος μιλάει σήμερα για την εξόντωση των Αρμενίων;». Στις αρχές του ’30 ο Ναζισμός θεωρούνταν μια νόμιμη και αξιοσέβαστη ιδεολογία, αργότερα κατάλαβαν όλοι πόσο επικίνδυνος ήταν. Εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του ναζισμού και σήμερα η υποστήριξή του είναι παράνομη σε κάθε πολιτισμένη χώρα.             Η προπαγάνδα για το ναζισμό είναι παράνομη. Σήμερα, ο ναζισμός δεν θεωρείται εναλλακτικός τρόπος σκέψης και δεν υπάγεται στην ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης. Όπως εξήγησα λεπτομερώς παραπάνω, το Ισλάμ παραβιάζει τους σύγχρονους νόμους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ το περιεχόμενό του είναι πολύ πιο επικίνδυνο από αυτό του Ναζισμού.             Το Ισλάμ δεν είναι μια εναλλακτική στο θέμα της πίστης, είναι απλά ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας και οποιοδήποτε έγκλημα δεν μπορεί να μένει «ατιμώρητο» στον σύγχρονο κόσμο μας. Επομένως, το Ισλάμ πρέπει να κηρυχθεί παράνομο σε όλο τον κόσμο, όπως ο ναζισμός, λόγω του περιεχομένου και των εντολών του που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όλες οι δράσεις του Ισλάμ πρέπει να απαγορευθούν και οι προπαγανδιστές του να κριθούν ένοχοι για ηθική αυτουργία σε δολοφονίες, βιασμούς, αρπαγές και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.             Σε αντίθετη περίπτωση, όταν οι ισλαμιστές αποκτήσουν περισσότερη δύναμη, ο κόσμος θα βιώσει μια απίστευτη τραγωδία, ανάλογη με εκείνη που έζησε εξαιτίας του ναζισμού. http://olympia.gr/2014/08/06
  • Αντιαιρετικό φυλλάδιο: Μάρτυρες του Ιεχωβά
    Αντιαιρετικό φυλλάδιο: Μάρτυρες του Ιεχωβά
    Το γραφείο επί των αιρέσεων της Μητροπόλεώς μας προχώρησε στην έκδοση ειδικού φυλλαδίου για την αναίρεση των θέσεων των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Μπορείτε να κατεβάσετε και να διαδώσετε ελεύθερα το φυλλάδιο αυτό.   Στην εικόνα παλαιό εξώφυλλο της αμερικανικής έκδοσης του περιοδικού «Σκοπιά», στο οποίο φαίνεται καθαρά το σύμβολο του Σταυρού, που τώρα αρνούνται οι Μάρτυρες (βλέπε σελίδα 5 του φυλλαδίου).   ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΙΛΙΟΥ, ΑΧΑΡΝΩΝ ΚΑΙ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΕΩΣ   Η αλήθεια για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά
  • Τριαδολογία και Χιλιασμός
    Τριαδολογία και Χιλιασμός
      Η σημερινή Συνάντησή μας θα έχει ως βασικό θέμα της την Τριαδολογία, τον λόγο περί της Αγίας Τριάδος, σε σχέση με τις πεποιθήσεις της Εταιρείας “Σκοπιά”  των λεγομένων “Μαρτύρων του Ιεχωβά”.  Ο Σεβασμιώτατος κ. Αθηναγόρας στον ενθρονιστήριο λόγο του αναφέρθηκε στον επανευαγγελισμό των πιστών. Είναι αλήθεια πως οι κατηχούμενοι που προσέρχονται,  παρακολουθούν τις Κατηχήσεις και επιθυμούν να γίνουν μέλη της Εκκλησίας, βρίσκονται σε πλεονεκτικότερη θέση από πολλούς πιστούς, διότι μπορούν να εντρυφήσουν σε ώριμη ηλικία στα δόγματα της πίστεως. Εκ των πραγμάτων, καθίσταται απαραίτητη η ενασχόληση με την Αγία Γραφή και με την Δογματική της Εκκλησίας μας, για να αντλήσουμε επιχειρήματα και αποδείξεις  κι έτσι να ενισχύσουμε την βεβαιότητα μέσα μας περί της ορθής πίστης μας. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να ψάξουμε για την αυθεντικότητα, την Αλήθεια με αποδείξεις. Έτσι, θα αναφερθούμε αρχικά στην έκθεση του Δόγματος της Αγίας Τριάδος, ακολούθως θα εντοπιστούν βασικά χωρία της Αγίας Γραφής, σχετικά με το Δόγμα, και στο τέλος θα γίνει λόγος για ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν στην διασάφηση και διατύπωση του Δόγματος αυτού από την Εκκλησία. Γι’ αυτό κι η αναφορά μας θα περιλαμβάνει μόνο τις δύο πρώτες Οικουμενικές Συνόδους. Όλα αυτά με κάθε δυνατή συντομία. Ας σημειωθεί τέλος, ότι η αναφορά μας περιστρέφεται γύρω από το Τριαδολογικό Δόγμα, από την σχέση των τριών προσώπων, κι όχι γύρω από το πρόσωπο του Χριστού ή του Αγίου Πνεύματος. Αυτά θα εξεταστούν σε προσεχείς συναντήσεις μας.   1. Ο Τριαδικός Θεός   Η πίστη στον Τριαδικό Θεό είναι το πρώτο Δόγμα της Εκκλησίας μας, το «κεφάλαιον της πίστεως», κατά τον Γρηγόριο τον Θεολόγο. Πιστεύουμε σε ένα Θεό, ο οποίος είναι ένας κατά την ουσία αλλά διακρίνεται σε τρία Πρόσωπα ή Υποστάσεις: του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Ο Θεός δηλ. είναι «Μονάς, άμα και Τριάς», «Μονάς εν Τριάδι και Τριάς εν Μονάδι». Η ενότητα της Ουσίας σημαίνει μία μόνο ουσία, στην οποία ενώνονται ασυγχύτως τα τρία πρόσωπα, όχι διαιρώντας την, αλλά μετέχοντας από κοινού. Η ουσία είναι το «κοινόν» κι απ’ αυτήν απορρέουν και τα φυσικά ιδιώματα του Θεού και είναι κοινά και για τα τρία πρόσωπα, όπως η παγγνωσία, η αγιότητα, η παντοδυναμία, η πανταχού παρουσία του Θεού, κ.α. Για παράδειγμα, όπως ο Πατήρ είναι παντοδύναμος, είναι και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, πλην όμως δεν είναι τρεις παντοδύναμοι, αλλά ένας. Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας ένα «τμήμα» της Ύπαρξης του Θεού είναι τελείως άγνωστο, αμέθεκτο, και απρόσιτο στον άνθρωπο. Το άγνωστο «τμήμα» της ύπαρξης του Θεού ονομάζεται «Θεία Ουσία» ή «Θεία Φύση». Η Θεία Ουσία αποτελεί την πραγματική ύπαρξη (το όντως «είναι») του Θεού, και ο άνθρωπος αδυνατεί, να τη γνωρίσει, γιατί η ανθρώπινη φύση δεν αντέχει την κοινωνία (επαφή) με αυτήν. Ο Απόστολος Παύλος, αναφερόμενος στην αδυναμία του ανθρώπου, να γνωρίσει την Ουσία του Θεού, γράφει, ότι ο Θεός είναι «...φως απρόσιτον, ο είδεν ουδείς ανθρώπων, ουδέ ιδείν δύναται...» (Α΄ Τιμ. 6, 16), ενώ στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός λέει στο Μωυσή: «...Ου δυνήση ιδείν το Πρόσωπόν Μου. Ου γαρ μη ίδη άνθρωπος το Πρόσωπόν Μου και ζήσεται...» (Εξδ. 33, 20). Θα μπορούσαμε, να παρομοιάσουμε την Ουσία του Θεού με την ουσία του Ήλιου. Όπως, δηλαδή, ο άνθρωπος δεν μπορεί, όσο και να το θέλει, να μπει στον πυρήνα του Ήλιου, επειδή το σώμα του δεν αντέχει την ηλιακή ακτινοβολία και θερμότητα, έτσι, είναι αδύνατον, να έρθει ο άνθρωπος σε επαφή με την Ουσία του Θεού, και να ζήσει. Η διάκριση των Προσώπων πρέπει να εννοείται με αποκλειστική έννοια κι όχι μεριστικώς, σαν να μερίζεται η μία ουσία, ούτε τροπικώς, ως τρεις όψεις ή τρία προσωπεία του ενός Θεού, όπως πρέσβευε ο Σαβέλλιος έναν αιώνα πριν τον Άρειο. Η Καινή Διαθήκη διδάσκει τριάδα προσώπων κι όχι δυάδα ή τετράδα, όπως πίστευαν σε κάποιες αρχαίες αιρέσεις. Επομένως στο Θεό, ενώ διακρίνουμε τριάδα προσώπων, δεν διαιρούμε την Θεότητα, δεν χωρίζουμε την Ουσία. Τα πρόσωπα ή υποστάσεις είναι το «ίδιον», που επιτρέπει την διάκριση μεταξύ τους. Ο Πατήρ είναι αγέννητος, ο Υιός είναι γεννητός εκ του Πατρός, το δε Άγιο Πνεύμα είναι εκπορευτό (πηγάζει, τρόπον τινά) εκ του Πατρός. Τα ιδιώματα αυτά λέγονται υποστατικά και διακρίνουν τα τρία πρόσωπα. Όπως καταλαβαίνουμε, αρχή και αιτία της ύπαρξης των άλλων δύο προσώπων είναι μόνο ο Πατήρ. Όμως, δεν υπήρξε καιρός που υπήρχε μόνο ο Πατήρ, ούτε αργότερα γέννησε τον Υιό κι εκπόρευσε το Άγιο Πνεύμα, όπως υποστήριζε ο Άρειος με το γνωστό «ἦν ποτέ, ὅτε οὐκ ἦν (ο Υιός), που σημαίνει «υπήρξε εποχή που δεν υπήρχε ο Υιός». Για να το κατανοήσουμε βαθύτερα, αρκεί να υποθέσουμε ότι από την στιγμή (sic) που υπήρξε Πατήρ, γεννά τον Υιό και εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα. Αν και αυτή η εικόνα δεν είναι τόσο δόκιμη, γιατί ο Θεός δεν έχει αρχή χρονική, είναι άχρονος. Ούτε υπάρχει χρόνος που ο Πατήρ – και ο Υιός και το Πνεύμα - δεν υπήρχε. Και λέμε ότι γεννά και εκπορεύει, γιατί στον Θεό δεν υπάρχουν βαθμίδες χρόνου, παρελθόν, παρόν, μέλλον. Είναι τα πάντα ένα διαρκές παρόν. Στην αΐδια σχέση της Αγίας Τριάδος, τα πρόσωπα δεν συγχέονται μεταξύ τους, αλλά συνυπάρχουν και περιχωρούνται και αναπαύονται, ο Πατήρ εν τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, ο Υιός εν τω Πατρί και τω Αγίω Πνεύματι και το Άγιο Πνεύμα εν τω Πατρί και τω Υιώ. Η θέληση και η ενέργεια του ενός προσώπου δεν είναι δυνατόν να συγκρούεται με τα άλλα, λ.χ. ο Πατήρ δεν θέλει και δεν ενεργεί διαφορετικά από τα άλλα πρόσωπα, ομοίως και ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Ας σημειωθεί και πάλι, ότι ο Πατήρ είναι ολόκληρος ο Θεός, ολόκληρος ο Θεός ο Υιός, ολόκληρος ο Θεός το Άγιο Πνεύμα, γιατί μετέχουν της αυτής ουσίας – προσέξτε – όχι της ίδιας, αλλά της αυτής. Ποια η διαφορά; Όλοι μας έχουμε την ανθρώπινη ουσία – είμαστε άνθρωποι. Διαφοροποιούμαστε μόνο στο πρόσωπο – τα προσωπικά μας χαρακτηριστικά. Τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος μετέχουν στην αυτή ουσία, σαν ένα δένδρο με ενιαίο κορμό και τρία κλαδιά. Κανένα από τα θεία πρόσωπα δεν είναι ανώτερο και κανένα δεν υποβιβάζεται. Δεν υφίσταται υποταγή του Υιού, ούτε του Αγίου Πνεύματος προς τον Πατέρα. Ωστόσο, υπάρχει η «μοναρχία» του Πατρός ως αιτίου της ύπαρξης του άλλων προσώπων κι όχι ως εξουσιαστή έναντι των άλλων. Για να ελαφρύνουμε λίγο το κλίμα, ας δούμε πόσο εύστοχα παρομοιάζει το μυστήριο της Αγίας Τριάδος με τον ήλιο ο Άγ. Αθανάσιος Αλεξανδρείας, που ήταν από τους στυλοβάτες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου. Σε μια επιστολή του προς τον Σεραπίωνα επίσκοπο Θμούεως, ο οποίος ζητούσε ακριβέστερα να μάθει για το «πῶς ἔστι Θεός», τον παροτρύνει να παρατηρήσει τον φυσικό κόσμο. «Παρατήρησε τον ήλιο, τον φωτεινό πλανήτη που ζωοποιεί την πλάση», του λέει. «Σίγουρα ευεργετείσαι από το φως που διαχέει κι από την θαλπωρή της θερμότητας. Όμως αυτά τα τρία – ο πλανήτης, το φως και η θερμότητα – είναι ένας και ο αυτός ήλιος».   2. Αγιογραφική κατοχύρωση   Ας έλθουμε τώρα σύντομα να δούμε που συναντώνται τα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος στην Αγία Γραφή. Στην Παλαιά Διαθήκη, ιδιαίτερα στο βιβλίο της Γενέσεως, υπάρχουν μυστηριώδη χωρία, που εγείρουν έντονο ενδιαφέρον. Στη δημιουργία του ανθρώπου αναφέρεται: «Kαὶ εἶπεν ὁ Θεός  πο ί η σ ω μ ε ν ἄνθρωπον κατ’ εἰκόνα ἡ μ ε τ έ ρ α ν καὶ καθ’ ὁμοίωσιν… Καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ’ εἱκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτὸν» (Γέν. α’  26-27). Ο Θεός δεν είπε «ας κάνω άνθρωπον» αλλ’  είπε «ας κάνουμε άνθρωπο, σύμφωνα με την εικόνα μας». Στον πύργο της Βαβέλ: «Καὶ εἶπε Κύριος … Δ ε ῦ τ ε καὶ κ α τ α-   βά ν τ ε ς    σ υ γ χ έ ω μ ε ν αῦτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν… Ἐκεῖ συνέχεε Κύριος τὰ χείλη πάσης τῆς γῆς» (Γέν. ια’ 6-9). «Ελάτε», λέει  ο Θεός «να κατεβούμε και να επιφέρουμε σύγχυση στην γλώσσα τους». Επιπλέον, στα κεφάλαια ιη’ και ιθ’ περιγράφεται η γνωστή φιλοξενία των τριών ανδρών προς τον Αβραάμ.  Οι ουράνιοι αυτοί προσκεκλημένοι ομιλούν συγχρόνως  σαν ένα στόμα κι ο Αβραάμ άλλοτε απευθύνεται σ’ αυτούς, προσφωνώντας τους στον πληθυντικό «Κύριοι» κι άλλοτε στον ενικό «Κύριε». Οι δύο κατευθύνονται στα Σόδομα κι ο ένας μένει στην δρυ τη Μαμβρή με τον Αβραάμ. «Καὶ Κύριος ἐβρεξεν ἐπὶ Σόδομα καὶ Γόμορα θεῖον καὶ πῦρ παρὰ Κυρίου ἐξ οὐρανοῦ». Οι ερμηνευτές υποστηρίζουν ότι οι δύο –  ο Υιός και το Πνεύμα - είναι ένας Κύριος και ο Κύριος στην σκηνή του Αβραάμ είναι ο Πατήρ. Είναι πάμπολλα τα χωρία της Π. Δ. και δεν είναι δυνατόν να αναφερθούμε σε όλα. Ας δούμε κάποια χωρία και στην Καινή Διαθήκη. Μετά την ανάστασή Του ο Χριστός αποστέλλει τους μαθητές του στην οικουμένη λέγοντας: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄναμα τοὺ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Ματθ.  κη’  19). Πριν από την σύλληψή Του ο Χριστός υπόσχεται την έλευση του Αγίου Πνεύματος: «Ὁ δὲ Παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὃ πέμψει ὁ Πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα, καὶ ὑπομνήσει πάντα ἃ εἶπον ὑμῖν» (Ιωάν. ιδ’ 26). Το Πνεύμα πέμπεται από τον Πατέρα για να διδάξει και να υπενθυμήσει όσα είπε ο Χριστός. «Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ Παράκλητος, ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ Πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς αληθείας, ὃ παρα τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ» (Ιωάν. ιε’ 26). Το Πνεύμα εκπορεύεται μόνο από τον Πατέρα. Ενδεικτικά αναφέρθηκαν κάποια χωρία από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Παρατηρούμε ότι αυτό που φαίνεται συγκεκαλυμμένο και μυστηριώδες στην Παλαιά, ο Χριστός το αποκαλύπτει φανερά στην Καινή Διαθήκη.   3. Η αποσαφήνιση  του Δόγματος               Από τα προαναφερθέντα, έγινε, νομίζουμε, κατανοητό το Δόγμα της Αγίας Τριάδος. Επειδή όμως αντιμετωπίζαμε και θα αντιμετωπίζουμε αιτιάσεις σχετικά με την «αποστασία από την γνήσια διδασκαλία του Ιησού και των μαθητών του», οφείλουμε να γνωρίζουμε, πως διαμορφώθηκε το Δόγμα της Εκκλησίας μας, υπό ποιές συνθήκες και πώς είμαστε βέβαιοι ότι δεν χάσαμε την Αλήθεια, όπως μας κατηγορούν οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Όλα αυτά με κάθε δυνατή συντομία. Η Εκκλησία, ήδη από τους αποστολικούς χρόνους, άρχισε να βιώνει αυτά που ο Ιδρυτής της είχε φανερώσει περί ψευδοχρίστων και ψευδοπροφητών. Στις Πράξεις των Αποστόλων αναφέρεται oΙούδας και ο Θευδάς, που αποσχίστηκαν από την κοινότητα των Ιεροσολύμων. Κατά τον β΄ αι. μ. Χ. υπήρξαν κι άλλα σχίσματα κι αιρέσεις, π.χ. των γνωστικών, των μοντανιστών, των δονατιστών κ.ά. Δεν είναι, βέβαια, του παρόντος να αναφερθούμε σ’ αυτούς.  Η Εκκλησία, παρόλα αυτά, συνέχιζε την πορεία της, αποκόπτοντας από το σώμα Της όσους δίδασκαν αντίθετα από τον λόγο του Χριστού και το κήρυγμα των Αποστόλων. Εξαιτίας όλων αυτών υπήρξε επιτακτική η ανάγκη, μέλη της  Εκκλησίας που είχαν την ικανότητα, να εξέλθουν από τον στενό κύκλο της κοινότητας και να διαλεχθούν, να απολογηθούν ακόμη και προς  τους  εθνικούς, δηλ. τους ειδωλολάτρες, ιδίως για τις κατηγορίες περί ανθρωποθυσιών και πόσεως αίματος. Η τακτική αυτή, ονομάστηκε απολογητική και επεκτάθηκε προς πάσα κατεύθυνση. Η εξωστρέφεια αυτή ωφέλησε την Εκκλησία, από την πλευρά του ότι εισέρχονταν στο Χριστιανισμό άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις, και από τον  ειδωλολατρικό χώρο, ακόμη και φιλόσοφοι. Έτσι εισήλθε στον χώρο της Εκκλησίας η αρχαία φιλοσοφία και υπηρέτησε αργότερα τον τρόπο εκφράσεως των δογμάτων της πίστεως, άλλοτε επιτυχώς κι άλλοτε ανεπιτυχώς. Και το λέμε αυτό, γιατί υπήρχαν πολλοί, που είχαν μείνει αγκιστρωμένοι στον φιλοσοφικό στοχασμό, στο γράμμα και το πνεύμα. Για παράδειγμα, ο Απολλινάριος Λαοδικείας (γ΄ αι.), πρόδρομος του Αρείου, έλεγε αναφορικά με την Αγία Τριάδα ότι «ουκ έστιν φύσιν απρόσωπον ειπείν», δηλ. «δεν μπορούμε να δεχτούμε φύση χωρίς πρόσωπο», (μία φύσις = ένα πρόσωπο) επηρεασμένος από το αριστοτελικό θεώρημα. Η πίστη στο Θεό, όμως, προϋποθέτει υπέρβαση της λογικής και των σχημάτων του κόσμου που έχουν περιορισμούς. Ύστερα από μεγάλες ζυμώσεις, κατά την διάρκεια ιδίως του γ’ αι., η Εκκλησία εισέρχεται σε νέα φάση τον δ’ αι. Την περίοδο αυτή, μεγάλη  υπήρξε η συμβολή του Μεγάλου Αθανασίου και των Καππαδοκών Πατέρων: του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου  και του Γρηγορίου Νύσσης . Η αντιρρητική  του Πατέρων επικεντρώνεται στο «πῶς ἔστι Θεός», πώς υπάρχει ο Θεός. Οι Πατέρες, με την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, χρησιμοποίησαν όρους της αριστοτελικής φιλισοφίας, όπως «ουσία», «φύσις», ὑπόστασις», «πρόσωπον», «ωσαύτως ών», κ.ά. για να δηλώσουν τον τρόπο υπάρξεως του Θεού, που ήταν ακανθώδες ζήτημα. Σίγουρα η Εκκλησία οδηγήθηκε στην διασάφησή του, εξαιτίας της αιρέσεως του Αρειανισμού, που εξαπλωνόταν ραγδαία από την Βόρ. Αφρική στην Παλαιστίνη και την Μικρά Ασία. Ο Άρειος, ένας ιερέας από την Λιβύη, δίδασκε ότι ο Υιός, δεν είναι δυνατό να είναι ίσος με τον Πατέρα, όπως και ο φυσικός υιός υπολείπεται του πατέρα του. Μάλιστα έλεγε ότι ο Υιός είναι κτίσμα, δημιούργημα και μάλιστα το πρώτο κτίσμα του Πατρός – ότι δηλ. περίπου και οι απόγονοί του, οι σημερινοί «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Αυτό οδήγησε στην αντιμετώπιση της αιρέσεως αυτής σε οικουμενική κλίμακα. Αν και είχαν προηγηθεί κάποιες τοπικές σύνοδοι καταδικαστικές για την αίρεση αυτή, ήταν απαραίτητη η σύγκληση μεγάλης Συνόδου – Οικουμενικής - με εκπροσώπηση όσο περισσότερων Εκκλησιών ήταν δυνατό, από ανατολή και δύση. Η Α’ Οικουμενική Σύνοδος έλαβε χώρα το 325 μ. Χ. στην Νίκαια της Βιθυνίας, εξέδωκε είκοσι (20) Κανόνες και καταδίκασε τον Αρειανισμό με το περίφημο Σύμβολο, που είναι το ακόλουθο: «Πιστεύομεν εἰς ἕνα Θεὸν Πατέρα παντοκράτορα, πάντων ὁρατῶν τε και ἀοράτων ποιητήν. Πιστεύομεν εἰς ἕνα κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, γεννηθέντα ἐκ τοῦ πατρὸς μονογενῆ, τουτέστιν ἐκ τῆς ουσίας τοῦ πατρός, Θεὸν εκ Θεοῦ ἀληθινου, γεννηθέντα, οὐ ποιηθέντα, ὁμοούσιον τῳ πατρί, δι' οὗ τὰ πάντα ἐγένετο, τά τε ἐν τῳ ούρανῳ καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, τὸν δι' ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν κατελθόντα καὶ σαρκωθέντα και ενανθρωπήσαντα, παθόντα, καὶ ἀναστάντα τῇ τριτῇ ἡμέρᾳ, καὶ ἀνελθόντα εἰς τοὺς οὐρανούς, καὶ ἐρχόμενον κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς. Καὶ εἰς τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Τοὺς δὲ λέγοντας, ὁτι ἦν ποτε ὅτε οὐκ ἦν, καὶ πρὶν γεννηθῆναι οὐκ ἦν, καὶ ὅτι ἐξ ἑτέρας ὑποστάσεως ἢ οὐσίας φάσκοντας εἶναι, [ἢ κτιστόν,] τρεπτὸν ἢ ἀλλοιωτὸν τὸν υἱὸν τοῦ θεοῦ, [τούτους] ἀναθεματίζει ἡ καθολικὴ [καὶ ἀποστολικὴ] ἐκκλησία.» Η Εκκλησία κλήθηκε να αντιμετωπίσει αυτή την αίρεση και το έκανε, άπαξ διά παντός. Λίγα χρόνια μετά, με την Β’ Οικουμενική Σύνοδο το 381 μ. Χ. στην Κωνσταντινούπολη, κλήθηκε να αντιμετωπίσει την αίρεση του Μακεδονίου, που αμφισβητούσε την θεότητα του Αγίου Πνεύματος, όπως την αμφισβητούν και οι «Μάρτυρες του Ιεχωβά». Η Β’ Σύνοδος εξέδωσε το γνωστό μας Σύμβολο της Πίστεως , συμπληρώνοντας τα υπόλοιπα άρθρα που αφορούν στο Άγιο Πνεύμα και την Εκκλησία. Σημειωτέον, ότι, όπως φαίνεται κι από τα Πρακτικά των Συνόδων, στο κέντρο πάντοτε τοποθετούνταν το ιερό Ευαγγέλιο κι όποιος λάμβανε τον λόγο προσπαθούσε να στηρίξει την άποψή του με γνώμονα πάντα την αλήθεια των Γραφών. Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό, ότι αυτό που υποστηρίζεται από τους «Μάρτυρες του Ιεχωβά» περί αποστασίας της Εκκλησίας μετά τον 1ο αιώνα, δεν ευσταθεί. Σε συζητήσεις μαζί τους μπορεί κανείς να καταλάβει το μέγεθος της αμάθειας που τους διακρίνει. Η αποκοπή από την δισχιλιετή Παράδοση της Εκκλησίας έχει επιφέρει σωρεία πλανών στην Εταιρεία Σκοπιά. Μερικές απ’ αυτές: η άρνηση της θεότητας του Υιού-Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, η εμμονή τους στο ότι το όνομα του Θεού είναι «Ιεχωβά» - που αποτελεί παράφραση του εβρ. «Γιαχβέ» δηλ. «Κύριος», η άρνηση της αθανασίας της ψυχής και της ανάστασης των νεκρών, η θεωρία ότι η Εκκλησία είναι όργανο του Σατανά, η εμμονή τους στην τρομολαγνεία του Αρμαγγεδώνα που θα σημάνει κατ’ αυτούς τον ερχομό της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού επί της γης, κ.ά Σ’ αυτά θα αναφερθούμε εν ευθέτω χρόνω. Μιλούν για «αποστασία» της Εκκλησίας από την αλήθεια, χωρίς να είναι σε θέση να την προσδιορίσουν χρονικά. Για να συμβεί ένα τέτοιο γεγονός, θα πρέπει να αναζητηθούν – σύμφωνα με την ιστορική έρευνα -  και τα δεδομένα που οδήγησαν εκεί, όπως σαφές χρονικό σημείο, αίτια, αφορμές και προ πάντων ιστορικά γεγονότα. Όλα αυτά απουσιάζουν, γιατί οι ίδιοι έχουν αποκοπεί από την ιστορική συνέχεια του Χριστιανισμού, από την Ιστορία. Εάν έχουν αυτοί την αλήθεια και μετά από δεκαεπτά (17) αιώνες την επανέφεραν στον κόσμο, τότε ο Χριστός μάς είπε ψέματα. Ο Χριστός όμως έδωσε την υπόσχεση ότι θα είναι μαζί μας «πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος», χωρίς διακοπή. Αυτή είναι η χαρά και η βεβαιότητα της Αλήθειας και της σωτηρίας μας.   Πρωτ. Θεόδωρος Παπαγιάννης
  • Β΄ Συνάντηση Στελεχών του Γραφείου επί των Αιρέσεων της Μητροπόλεως μας
    Β΄ Συνάντηση Στελεχών του Γραφείου επί των Αιρέσεων της Μητροπόλεως μας
        Β' συνάντηση στελεχών γραφείου επί των αιρέσεων Tο Σάββατο 9 Μαρτίου στις 7 μ.μ. έλαβε χώρα η 2η Σύναξη των μελών του Γραφείου επί των Αιρέσεων της Μητροπόλεώς μας. Η σύναξη πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Αγ. Γεωργίου Καματερού, με την παρουσία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Αθηναγόρα και πολλών εκπροσώπων των ενοριών της Μητροπόλεως, κληρικών και λαϊκών, κυρίως νέων. Θέμα της συνάντησης ήταν ‘Τριαδολογία και Χιλιασμός». Μετά την εισαγωγή από τον Αιδ. Πρεσβ. π. Νικόλαο Κοτίνη ακολούθησε εισήγηση από τον Αιδ. Πρωτ. π. Θεόδωρο Παπαγιάννη. Στην εισήγηση έγινε αναφορά στην έκθεση και διατύπωση του Δόγματος της Αγίας Τριάδος,  καθώς και στην αγιογραφική  θεμελίωσή του. Επίσης, με κάθε δυνατή συντομία παρουσιάστηκαν τα γεγονότα που οδήγησαν στην αποσαφήνιση του Δόγματος αυτού, τα οποία αγνοούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, με αποτέλεσμα να έχουν υποπέσει σε σωρεία πλανών, αφού έχουν αποκοπεί από την Παράδοση της Εκκλησίας. Ακολούθησε γόνιμος διάλογος αναφορικά με την θεματολογία, ο οποίος επεκτάθηκε και σε πρακτικά ζητήματα του Γραφείου επί των Αιρέσεων. Καίρια υπήρξε η παρέμβαση του Σεβασμιωτάτου. Ως επίσκοπος επανέλαβε την βούλησή του για επανευαγγελισμό του λαού και κατάρτιση των ενδιαφερομένων προτίστως στην εμπειρία της Εκκλησίας. Καρπός αυτού του «καταρτισμού», όπως αναφέρει ο απ.΄Παύλος, θα είναι η κυριολεκτική αντιμετώπιση των αιρέσεων. Η σύναξη ολοκληρώθηκε με προβολή video και πλούσιο κέρασμα, το οποίο πρόσφεραν οι εφημέριοι του ναού.     Η εισήγηση θα αναρτηθεί σύντομα στον ιστοχώρο μας.
  • Ἐπιστροφή μάγου-μέντιουμ (συγκλονιστική ἐπιστολή μετανοίας).
    Ἐπιστροφή μάγου-μέντιουμ (συγκλονιστική ἐπιστολή μετανοίας).
      H επιστολή αυτή έχει γραφεί από Έλληνα ευρισκόμενο εις το εξωτερικό προς τον Μοναχό Θεοδόσιο Αγιοπαυλίτη, συγγραφέα του βιβλίου «Ο Πνευματισμός, το βδέλυγμα της ερημώσεως», διότι δι’ αυτού βρήκε τον εαυτόν του και ελευθερώθηκε από τα νύχια του Διαβόλου… “…Πάτερ Θεοδόσιε, Διαβάζοντας το βιβλίο σας, «Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΕΩΣ», ένιωσα μεγάλη ανάγκη να σας γράψω, για να σας ευχαριστήσω μέσω του γράμματος μου, αλλά και να εξομολογηθώ ο ανάξιος εν περιλήψει διά την μεγάλη πλάνη που έπεσα. Σας παρακαλώ συγχωρήσατε με που σας απασχολώ και σας κουράζω γράφοντας τα μεγάλα αμαρτήματα μου. Πριν δέκα χρόνια περίπου, Πάτερ, Θεοδόσιε, γνώρισα στη Θεσσαλονίκη έναν ηλικιωμένο άνδρα που απασχολούνταν με την υδρομαντεία. Κουβαλούσε δηλαδή μία τσάντα και είχε μέσα «τα σύνεργα του». Θέλησα και εγώ να μάθω τον τρόπον αυτόν της επικοινωνίας με τα πνεύματα και παρ’ όλα τα παρακάλια μου δεν με δίδαξε τίποτα. Πάντα όμως είχα τη σκέψι μου σ’ αυτόν τον τρόπον επικοινωνίας, οπότε ένα βράδυ στον ύπνο μου ήρθε κάποιος και κάθισε δίπλα στο κρεβάτι μου λέγοντας ότι είναι ο «Άγιος Γεώργιος» και από εδώ και στο εξής θα με οδηγή και θα με προστατεύη. Καταλαβαίνετε τη χαρά μου! Αμέσως το πρωί φώναξα την αδελφή μου, 33 ετών τότε παντρεμένη, επτά χρόνια μικρότερος της εγώ. Εκείνος ο γέρος είχε βάλει αρκετές φορές την αδελφή μου κι’ έβλεπε μέσα σε μια πήλινη κούπα με νερό. Της είπα ότι έχω έτοιμη την κούπα, το μαχαιράκι το μαυρομάνικο, και ότι μπορώ να την βάλω να κυτάξη, γέλασε και μου είπε ότι εάν δεν είναι ο μπάρμπα Βασίλης να διάβαση δεν μπορεί να δη τίποτα, γιατί κι’ αυτή επεχείρησε μόνη της. Της είπα όμως τί συνέβη εις τον ύπνο μου και κάθησε συγκεντρωμένη στη κούπα. Και σε δύο τρία λεπτά της ώρας άρχισε να βλέπη μια άγνωστη για μας εκκλησία, στο τέρμα της Ακροπόλεως, ονομαζόμενη του Οσίου Δαυΐδ, και πιο επάνω έχει μια πέτρα που βγαίνει Αγίασμα, και είναι της Τιμίας Ζώνης της Παναγίας μας. Εκεί θα πάμε να προσευχηθούμε, να πλυθούμε με το Αγίασμα, να πάρουμε και μαζί μας, και εν συνε­χεία θα έχουμε επικοινωνία πνευμάτων, όπως πράγματι και ενεργήσαμε σύμφωνα με τις οδηγίες του πνεύματος. Έτσι από τότε άρχισαν οι οδηγίες απαντήσεις στα διάφορα και ποικίλα ερωτήματα μας. Και σιγά – σιγά με το καιρό προχωρήσαμε στην «επιστήμη» αυτή του Σατανά για να ‘ρθουμε σ’ επαφή με τον τότε πρόεδρο της Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών Νικόλαον Φυρίχον, η Μπαρμπέτα. Εκείνος μας έλυσε διάφορες απορίες επάνω στην επικοινωνία που είχαμε και συγκεκριμένα με δασκάλεψε πώς να πάρω την εξουσία των τεσσάρων Αρχαγγέλων (Μιχαήλ – Γαβριήλ – Ραφαήλ – Ουριήλ). Νήστεψα δεν θυμάμαι πόσες ακριβώς ήμερες και κάθε ήμερα διάβαζα μερικούς ψαλμούς του Προφήτου Δαυΐδ. Μετά κάναμε την επικοινωνία με την αδελφή μου. Κι’ αυτή έβλεπε τους τέσσερις Αρχαγγέλους να με σταυρώνουν και να μου δίνουν εξουσία να υποτάσσω τα πονηρά πνεύματα, να θεραπεύω τρελούς, μαγεμένους και αρρώστους. Επίσης ο Πρόεδρος μας έδωσε άδεια προς εργασία. Έτσι ποιά τώρα είμασταν επαγγελματίες, κι’ ο κόσμος κάθε ήμερα ερχόταν και πιο πολύς… Επειδή θα χρειάζονταν πολλές κόλλες να σας γράψω λεπτομέρειες, σας γράφω πολύ λίγα απ’ την επικοινωνία που είχα. Δεν ήθελα να προβαίνω στη λευκή μαγεία όπως την λένε συνήθως οι πνευματισταί. Έτσι ο μόνιμος οδηγός μας ο υποτιθέμενος «αρχάγγελος Γαβριήλ» σε μια διδασκαλία του μας είπε ότι ο Ευάγγελος (εγώ) είναι γεννημένος μόνον διά καλό. Εσύ δούλη Κυριακή (αδελφή μου) μπορείς στο άλλο δωματιάκι να δίνης διάφορα χόρτα-νερά κλπ. στους ανθρώπους. Όταν μερικές υποθέσεις που αναλαμβάναμε (άρρωστους – χωρισμένα ανδρόγυνα να σμίξουν κλπ.) δεν φέρνανε κανένα αποτέλεσμα, και ρωτούσα γιατί, εφόσον μας οδηγήσατε ότι θα έχουμε επιτυχία; H απάντησις ήτο, ότι λείπει η πίστις απ’ τους ανθρώπους. Όπως και διάφορες προφητείες δεν έβγαιναν και μερικές φορές κάπως μπερδεμένα λόγια μας έλεγε, σύμφωνα με την αντίληψίν μου. Άρχιζα ν’ αμφιβάλω για την «αγία» επικοινωνία μας. Γι’ αυτό συνέστησα στην αδελφή μου, να προσευχόμαστε περισσότερο, και να επιτελούμε όσο το δυνατόν πιο σωστά τα Χριστιανικά μας καθήκοντα. Άρχιζα να κάνω πολλές ερωτήσεις και να επιμένω όπως γιατί παίρνουμε χρήματα απ’ τους πάσχοντας, ο Κύριος δεν είπε το δωρεάν ελάβατε δωρεάν δότε; Και πολλές άλλες, αλλά είναι ψεύτης και πολυμήχανος ο Διάβολος, εύρισκε πάντα κατάλληλες δικαιολογίες. Δυστυχώς όμως την αδελφή μου δεν τη στενοχωρούσε και πολύ αυτό, ήτο ευχαριστημένη που κέρδιζε χρήματα, και η ζωή της γινόταν κάθε ήμερα καλύτερη. Έτσι συνεννοήθηκε με τον άντρα της, κρυφά από μένα, να με διώξουν και να δουλεύουν μαζί. Έτσι θα μπορούν να παίρνουν πολλά χρήματα απ’ τους ανθρώπους και θα είναι όλα δικά τους. Μόνον θα έπρεπε να μάθουν να κάνουν την επίκλησι, γι’ αυτό με ρώτησε μία ημέρα, κι’ εγώ την οδήγησα, χωρίς να σκεφθώ τίποτε το κακό. H ενέργεια τους με στενοχώρησε και περισσότερο γιατί μεγάλωσαν οι αμφιβολίες μου για την γνησιότητα της «αγίας επικοινωνίας». Πέρασε αρκετός καιρός και πάντα έψαχνα να βρω τον κατάλληλο άνθρωπο «να βλέπη». Έτσι βρήκα μία γυναίκα παντρεμένη, αλλά χωρισμένη, μ’ ένα μικρό κοριτσάκι. Καθώς ήτο ταλαιπωρημένη δέχτηκε να συνεργασθή μαζί μου. Άρχισε η εκπαίδευσις που ήταν καθημερινώς προσευχές, παρακλήσεις, πλύσιμο με αγίασμα στις διάφορες Εκκλησίες που βγαίνει αγίασμα κλπ. Έτσι η ονομαζόμενη Χριστίνα άρχισε να βλέπη καθαρά, και πολλές φορές μ’ ανοιχτά μάτια. Οδηγός μας πάλι, ό δήθεν «Άρχων Μιχαήλ». Τώρα όμως είχα περισσότερη πείρα και εκτός αυτού προσευχόμουν και μελετούσα περισσότερο από κάθε άλλη φορά την Αγία Γραφή. Αλλά κι’ εδώ ο Σατανάς έγι­νε ισχυρότερος και πολυμήχανος από κάθε άλλη φορά. Καταπληκτικές ομιλίες, μεγάλες θεραπείες μ’ έκαμαν να πιστεύω ότι αυτή τη φορά, έχω πράγματι «αγία επικοινωνία». Αλλά σαν ψεύτης που είναι ο Διάβολος και λανθασμένος έπεφτε σε αντιφάσεις στις πολλές ερωτήσεις μου. Έτσι προσπάθησε να με κολακεύει μέχρις εκεί που σταματά το ανθρώπινο μυαλό… Άρχισε να με οδηγεί μέσον της κοπέλας και να με ανεβάζει εγωιστικά ψηλά, ότι τάχα φορούμε την ίδια στολή (την χρυσή Ρωμαϊκή στολή του Ρωμαίου στρατιώτου) αλλά μπροστά υπάρχει ο Σταυρός. Δεν έφθανε όμως ως εδώ. Προχώρησε και πήρε το σχήμα δήθεν της Παναγίας μας, μας μίλησε, μας έδειξε τα παράλια της Μικράς Ασίας, την Κωνσταντινούπολη την Αγία Σοφία, και ότι πολύ σύντομα θα γίνουν πάλιν Ελληνικά. Πλησίαζε η εορτή μου, 25η Μαρτίου, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, και μου υπεσχέθη ο ψευτοαρχάγγελος Μιχαήλ ότι μετά την Εκκλησία να περιμένουμε να μου φέρει το δώρο του, προς εμέ τον εορτάζοντα. Μεγά­λη αγωνία, τί δώρο θα είναι από έναν αρχάγγελο. Αφού χωρίσαμε από την Εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, κά­ναμε τα καθήκοντα μας (θυμιάτισα, ράντισα με αγίασμα το χώρο της επικοινωνίας, έκανα την επίκληση όπως πά­ντα και η Χριστίνα βλέπει μ’ ανοικτά τα μάτια τον ψευτοαρχάγγελο να της δίδη ένα λουλούδι «κρίνο» κι’ αυτή να το δίδει προς εμένα λέγοντας να προσέξω μην το τσαλακώσω. Βέβαια προηγήθηκε ο χαιρετισμός και η ευλο­γία κι’ ότι τον κρίνο τον φέρνει τάχατες απ’ το όρος Σινά. Και μια οδηγία: Να προσέχω στη ζωή μου, τις πράξεις, γιατί κάθε παράπτωμα και αμάρτημα μου θα είναι σαν να πατώ αυτόν τον «κρίνο». Φυσικά δεν είδα ποτέ κανένα κρίνο, μόνον η Χριστίνα τον έβλεπε πάντα δίπλα στα εικονίσματα, ενώ το σπίτι μύριζε τρεις ήμερες… Προχωρούμε, μας ετοιμάζει για μια έκπληξη. Μία ημέρα η Χριστίνα βλέπει τον «Ιησού Χριστό» να μας ευλογεί, να αγκαλιάζει εμένα, να μας ασπάζεται, και να μου λέει: «αδελφέ μου βρίσκομαι κοντά σου, για να σε ανεβάσω τα 40 σκαλοπάτια του φωτός και της αλήθειας, κι’ από εδώ και εις το εξής θα έρχομαι κάθε Τετάρτη στις 4 μ.μ. να σε οδηγώ και να σε ανεβάζω τα σκαλοπάτια. Σου δίδω κάτι από τον εαυτόν μου, σε δίδω τα χέρια μου, να θεραπεύεις τους ασθενείς». Πραγματικά τα χέρια μου θεράπευαν, κι’ εκτός αυτού στη μέση της παλάμης δημιουργήθηκαν δύο μαύρες βούλες, κι’ όταν κάποτε ρώτησα τον ψευτοαρχάγγελο, μου είπε ότι είναι απ’ τα καρφιά που σταυρώθηκε ο Κύριος. Επίσης μου είπε ότι: «Εγώ θα σε οδηγώ σωστά γιατί έχω γνωρίσει αυτόν τον κόσμο, τον έζησα με τη ζωή μου όταν ήρθα, ενώ ο «άρχων Μιχαήλ» δεν έζησε με σάρκα για να γνωρίσει καλά τους ανθρώπους. Είσαι ο μικρότερος αδελφός μου, βγήκαμε από την ίδια μητέρα, μόνον που εγώ έχω πατέρα τον Θεό, όταν δε, δίδασκα τον κόσμο εσύ έτρεχες εις την αγκαλιά μου κ.λπ. Τότε βλέπει η Χριστίνα τον ψευτοαρχάγγελο να με υποκλίνεται. Οι διδασκαλίες του είναι γεμάτες αγάπη, ειρήνη, κι’ αφοσίωση στο Θεό. Τώρα ο «ψευτοχριστός» μας ανεβάζει στα ουράνια, μας δείχνει τον παράδεισο, τον ίδιο το Θεό, διδασκαλίες πώς λειτουργούν οι Άγγελοι, οι Αρχάγγελοι, οι Άγιοι κλπ. Μας δείχνει και την κόλαση κι΄ ακόμη ο,τι μπορεί να φαντασθεί το φτωχό μας μυαλό… Ακόμη προλέγει τον θάνατον του πατέρα μου 6-7 μήνες νωρίτερα, όχι όμως καθορισμένη ημερομηνία. Αλλά κι’ αύτη τη φορά σταματώ την επικοινωνία, γιατί μια ημέρα που έβαλα την Χριστίνα να δεί, βλέπει σκοτάδι και ακούει μια φωνή να της λέγη  «σου παίρνομε το φως και το δίδομε πάλι τον αδελφού σου, γιατί τον κρίνο που σου δώσαμε και σένα, τον τσαλαπάτησες, τον έκαμες κομμάτια…». Τότε ρώτησα την Χριστίνα να μου πη τι έκανε. Κι΄ αυτή μετά είπε στη μητέρα μου ότι  διέπραξε μοιχεία… Έτσι, άρχισα πάλιν να ψάχνω να βρω άνθρωπο «να βλέπει», κι’ αυτή τη φορά όσους εύρισκα μόλις τους εκ­παίδευα, μετά από πολύ κόπο έφευγαν, όπως μια γυναίκα νεοπαντρεμένη που γνωριζόμουν φιλικώς με τον άντρα της. Μόλις την εκπαίδευσα κι’ άρχιζε σιγά – σιγά να βλέπει και να έχω την επικοινωνία, άρχιζε να μού λέει ότι με αγαπά, και ότι καθημερινώς η αγάπη της μεγαλώνει για μένα, ώσπου αναγκάστηκα να σταματήσω και πάλι την επικοινωνία. Όταν έφθασα στο τέλος να εκπαιδεύσω την ανεψιά μου (παντρεμένη 23 ετών). Αυτή τη φορά παρουσιάζεται ο Σατανάς με το όνομα του Αγίου Νικολάου. Κι’ εδώ οι διδασκαλίες συνεχίζονταν, όπως πάντα, με λόγια αγάπης και σωτηρίας. Είχα όμως πάντα στη ζωή μου αναποδιές, δεν μπορούσα να στερεώσω κάτι στη δουλειά μου, να κάμω καμία προκοπή, όπως επίσης είχα και πολλές ανησυχίες τα βράδια στον ύπνο μου, άκουγα παράξενες φωνές, άσχημα όνειρα, μέχρι που μου τραβούσαν ( προφανώς οί δαίμονες ) το σεντόνι… Επίσης ένιωθα πολλές φορές να σταματά η αναπνοή μου και να με πλακώνει έ­να βάρος όπου με δυσκολία σταυρωνόμουν είς το όνομα του Χριστού και ξαλάφρωνα, ενώ συγχρόνως έφευγε κάτι, σαν ένα μελίσσι από κοντά μου. Επίσης είχα πάντα μία φοβία μέσα μου, και πολλές φορές οργιζόμουν και όταν συνερχόμουν έκλαιγα για το κατάντημα μου, γιατί κάπου θα παραφερόμουν, κάποιον θα στεναχωρούσα… Τώρα τελευταία, στις γιορτές που εκκλησιαζόμουν (τρία χρόνια περίπου στην Εκκλησία του Αγίου Θεράποντος Κ. Τούμπας) παρακαλούσα συνεχώς τον Κύριο να μου φανερώση την αλήθεια και να γλυτώσω από τυχόν πλάνη. Και πράγματι, ο Κύριος μας, ο Σωτήρας μας, άκουσε τις παρακλήσεις μου και μια ήμερα που πήγαινα στη δου­λειά μου (συντηρητής ασανσέρ) στην οδό Δημ. Γούναρη 1, βρήκα τον θυρωρό και αρχίσαμε τη συζήτησι. Τα λόγια του με μαγνήτιζαν!  Έτσι υπέδειξα στους βοηθούς μου τί πρέπει να κάνουν και συνέχισα με τον αδελφό Γεώργιο τη συζήτησι. Απλός, καταδεκτικός άνθρωπος, γύρω στα 53 χρόνια, συνεχώς έβγαζε λόγια του Χριστού μας απ’ το στόμα του και στο τέλος μου λέει: «πάρε αυτήν την εικονίτσα της Παναγίας μας και μην αναβάλλεις, άρχισε από αυτήν την στιγμή, γίνε στρατιώτης του Κυρίου». Τότε του είπα ότι κι’ εγώ κηρύττω σε κάθε άνθρωπο το λόγο του Χριστού μας, θεραπεύω άρρωστους και έχω αγία επικοινωνία, μιλώ με τους Αγίους ! Αυτός μου έκλεισε το στόμα λέγοντας μου. «Πλανάσαι αδελφέ μου, είσαι θύμα Διαβόλου, έπεσες στη παγίδα του». Και αμέσως έτρεξε και μ’ έφερε το βιβλίο Αγιορείτικες μορφές «Σάββας ο πνευματικός», του αρχιμ. Χερουβείμ και μου έδειξε στη σελ. 87 «Ο άγγελος που δεν ήταν άγγελος, αλλά Διάβολος». Το απόγευμα αμέσως κάλεσα την ανηψιά μου, ετοίμασα το χώρο της προσευχής μας και επικοινωνίας και την έβαλα να δεί, μισοϋπνωτισμένη όπως πάντα. Σας γράφω και τά λόγια της επικλήσεως: «Εν ονόματι του Θεού του ζώντος, επίκληση ποιούμαι προς τον οδηγό μας Άγιον Νικόλαον». Κι’ αμέσως δέχτηκα την καλησπέρα και την ευλογία του. «Είμαι και πάλι κοντά σου, δούλε του Θεού Ευάγγελε, σε τί θέλεις να σε οδηγήσω;» Και ερωτώ –«είσθε ο Άγιος Νικόλαος;» –«Ναι, δούλε του Θεού Ευάγγελε, όπως πάντα τώρα τον τελευταίο καιρό». –«Τότε σας παρακαλώ να μου πείτε, τι σκέφτομαι αυτήν τη στιγμή;» Απάντησις. –«Τί ερώτησι είναι αυτή, γιατί είσαι ταραγμένος;» – «Σας παρακαλώ απαντήσατέ μου στην ερώτησή μου», του λέω. – «Ώστε λοιπόν κλονίστηκε η πίστη σου, κρίμα…». – «Συνεχίζω να επιμένω». Και τότε μου λέγει ότι, «σκέφτεσαι το Χριστό μας, την Εκκλησία, πώς να πλησιάσεις περισσότερο τον Κύριο…» –Σωστά του απαντώ, αυτά σκέπτομαι κάθε ήμερα, αλλά αυτή ακριβώς τήν στιγμή πές μου τί σκέπτομαι; –«Δούλε του Θεού Ευάγγελε, δοκιμάζεις λοιπόν τον Άγιο Νικόλαο που έχει λάβει εντολή απ’ τον Κύριο να σε προστατεύει και να σε οδηγεί;» – «Τον Άγιο Νικόλαο τον σέβομαι και τον προσκυνώ όπως και όλους τους αγίους του Ιησού Χριστού μας, αλλά εσένα σ’ εξορκίζω εις το όνομα της Αγίας Τριάδος να παρουσιασθείς με την πραγματική σου μορφή». Κι’ αμέσως η ανεψιά μου ταράζεται, και με παρακαλεί να διώξω αυτό το τέρας από κοντά της πού τής έχει εμφανιστεί… Μετά, γονάτισα και ευχαρίστησα τον Κύριο μας και Θεό μας, και τον ευχαριστώ και ζητώ συγχώρηση κάθε ήμερα, που μ’ αξίωσαν να φύγω απ’ τη μεγάλη πλάνη του Σατανά. Παρακαλώ να έχει καλά τον αδελφό Γεώργιο, που βρέθηκε στο δρόμο μου. Τώρα βρίσκομαι στη Γερμανία, έχω από την 1ην Μαΐου του 1974. H πόλη που μένω βρίσκεται 20 χιλ. έξω της μεγαλοπόλεως Στουτγκάρδης. Εδώ κοντά μας έχουμε Εκκλησία Ελληνική Ορθόδοξη και κάθε Κυριακή και γιορτή γίνεται η Θεία Λειτουργία. Απ’ την επιτροπή της Εκκλησίας α­γόρασα το ιερό βιβλίο σας. Με ωφέλησε πολύ, μου έδωσε δύναμη και θάρρος. Εύχομαι πάντα ο Κύριος να σας φωτίζει και να σας προστατεύει, για να σώζετε ψυχές. Ζητώ να εξομολογηθώ, αλλά περιμένω πρώτα την απάντησή σας, κι’ αν γνωρίζετε εδώ στη Γερμανία  έναν Έλληνα πνευματικό. Και κάτι άλλο… Το γράμμα σας το άρχισα στις 29 Μαΐου και με πολύ αγώνα το τελειώνω σήμερα 10 Ιουλίου. Κάθε φορά που κάθομαι να σας γράψω σταματά το μυαλό μου, ζαλίζομαι, μου φέρνει ο Σατανάς συνεχώς εμπόδια. Όσο όμως κι’ αν μού βάζει άσχημες ιδέες  κι’ απογοητεύσεις, κρατούν μόνο λίγα λεπτά, και μετά βρίσκω τον εαυτόν μου. Προσεύχομαι και παρακαλώ τον Ιησού Χριστόν μας να με συγχώρηση και να μου δώσει την δύναμη και το θάρρος να προχωρήσω. Και πιστεύω ότι θα βγω από το βούρκο της αμαρτίας και θα προχωρήσω με βήμα σταθερό κοντά του. Το κακό είναι ότι δεν έχω ανθρώπους να με συμπαρασταθούν, παλεύω μόνος μου προσευχόμενος και διαβάζοντας την Αγία Γραφή, καθώς και ότι άλλο ιερό βιβλίο μπορώ και παίρνω. Αχ, Θεέ μου τί μεγάλη χαρά θα ήταν να βρισκόμουν έστω για λίγες ώρες κοντά σας. Πάτερ Θεοδόσιε, τελειώνοντας εύχομαι εγώ ο αμαρτωλός, ο ανάξιος, ο τιποτένιος, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να συνεχίζει να σας δίδει την δύναμη και την φώτιση, να γκρεμίζετε τις σιδερένιες φυλακές του Σατανά και να απελευθερώνετε όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές. Εδώ στη ξενιτειά θα περιμένω το φάρμακο σας για να κλείσουν οι πληγές μου. Γιατί σ’ αυτά τα χρόνια ο Σατανάς μ’ άνοιξε πολλές πληγές στη ψυχή μου. Πολλά σφάλματα, πολλές μεγάλες αμαρτίες, σιχαίνομαι τον εαυτόν μου. Δεν θέλω να σώσω μόνον τον εαυτόν μου, αλλά υπάρχουν τόσες άρρωστες ψυχές αδελφών εδώ στη ξενιτειά… Σας φιλώ το χέρι με σεβασμό ο ανάξιος Ευάγγελος Ι. Γκουγκούσης 11-7- 1974 » Τα περιστατικά αυτά, αγαπητοί αναγνώστες, που συνέβησαν στον αγαπητό Ευάγγελο είναι τόσο αποκαλυπτικά και πρέπει να προβληματίσουν, όλους και όλες πού δήθεν «φωτίζονται», πού «οδηγούνται», πού «γράφουν», με οδηγό δήθεν την Παναγία, τους Αγίους, τούς Αγγέλους. Διότι υπάρχει εκδοχή 99% να οδηγούνται μεθοδικότατα υπό του Διαβόλου. Εμείς αυτό μπορούμε να κάμουμε, να τους κτυπήσουμε τον κώδωνα του κινδύνου της απωλείας των, εις αυτούς όμως εναπόκειται αυτό να το δεχθούν. Περιοδικό: « Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» Τεύχος 29 Μάιος-Αύγουστος 2010 Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη” Θεσσαλονίκη πηγή :http://kotsarikos.com
  •  Α΄ Συνάντηση Στελεχών του Γραφείου επί των Αιρέσεων της Μητροπόλεως  μας
    Α΄ Συνάντηση Στελεχών του Γραφείου επί των Αιρέσεων της Μητροπόλεως μας
      Α' συνάντηση στελεχών γραφείου επί των αιρέσεων Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου έλαβε χώρα στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Παλατιανής Ιλίου η Α’ Συνάντηση Στελεχών του Γραφείου επί των Αιρέσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως. Την σύναξη τίμησε με την παρουσία του ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Αθηναγόρας και μετείχαν εκπρόσωποι από όλες σχεδόν τις ενορίες της Μητροπόλεώς μας. Τονίστηκε η αναγκαιότητα και ο ρόλος του Γραφείου επί των Αιρέσεων στον συντονισμό των ενοριών πάνω στον ευαίσθητο αυτό τομέα, καθώς και οι αρμοδιότητες των στελεχών, ιδίως των λαϊκών. Έγινε ενημέρωση από τους υπεύθυνους του Γραφείου για τα πεπραγμένα και τα πορίσματα της ΚΔ’ Πανορθόδοξης Συνδιάσκεψης της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων (Θεσσαλονίκη, 15-17 Οκτωβρίου 2012) με θέμα: «Η ελπίδα της Ορθοδόξου Εκκλησίας για την αιωνιότητα και οι πλάνες των “εσχατολογικών“ αιρέσεων». Επίσης έγινε αναφορά στις εισηγήσεις και τα πορίσματα των ομάδων εργασίας κατά την Ε’ Διορθόδοξη Συνάντηση του Δικτύου Πρωτοβουλιών Μελέτης Θρησκειών και Καταστροφικών Λατρειών (Νόβι Σαντ Σερβίας, 24-27 Σεπτεμβρίου 2012) με θέμα: «Γκουρουισμός στις Καταστροφικές Λατρείες και αλλού: πνευματικά, προσωπικά, κοινωνικά προβλήματα και η θεραπεία τους». Κατά την διάρκεια των ενημερώσεων υποβάλλονταν ερωτήσεις και υπήρξε  έντονο ενδιαφέρον για τα θέματα αυτά. Μεγάλη υπήρξε και η συμβολή του Σεβασμιωτάτου κ. Αθηναγόρα με εύστοχες απαντήσεις πάνω σε καίρια θέματα. Ακολούθησε προβολή με θέμα «Ακραίες Προτεσταντικές Ομάδες» προκαλώντας έκδηλο προβληματισμό σε όλους. Η Συνάντηση έληξε με τον λόγο του Σεβασμιωτάτου κ. Αθηναγόρα και με την προσμονή της επόμενης μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων.   
  • ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ 5ΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ...Νόβι Σαντ - ΣΕΡΒΙΑ
    ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ 5ΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ...Νόβι Σαντ - ΣΕΡΒΙΑ
    ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ  ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ - ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ - ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 5Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ  ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ  ΛΑΤΡΕΙΩΝ 24 - 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012 Νόβι Σαντ - ΣΕΡΒΙΑ ΓΕΝΙΚΟ ΘΕΜΑ: «ΓΚΟΥΡΟΥΙΣΜΟΣ  ΣΤΙΣ  ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ  ΛΑΤΡΕΙΕΣ  ΚΑΙ  ΑΛΛΟΥ: ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ  ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ  ΚΑΙ  Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥΣ»
  • 5 η  ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ  ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ  ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ
    5 η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ
    5η  ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ  ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ  ΜΕΛΕΤΗΣ  ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ      24-27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2012 ΝΟΒΙ ΣΑΝΤ  ΣΕΡΒΙΑΣ   ΓΕΝΙΚΟ   ΘΕΜΑ:   «ΓΚΟΥΡΟΥΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΛΑΤΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ : ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥΣ»   ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ   «Δεν είναι δε σπάνιον το φαινόμενον της υποδουλώσεώς των εις δήθεν πνευματικούς οδηγούς, η απώλεια της προσωπικότητός των δια της τυφλής υπακοής εις αυτούς και η απομάκρυνσις των από του Κυρίου, της πηγής της ζωής ημών, από της ορθής πίστεως και από της Εκκλησίας, εκτός της οποίας ουκ έστι σωτηρία. Οι οδηγοί αυτοί ουχί σπανίως δέχονται ως άλλα είδωλα λατρείαν ωσεί θεοί εκ των οπαδών των, με συνεπείας βαρυτάτας δια την συνείδησιν και την προσωπικότητα όσων τυχόν χριστιανών απατηθούν υπό της πλάνης και των ψευδών σημείων των». Πρόκειται για μια από τις βασικές διαπιστώσεις,  της Α.Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, στην  5ηΣυνάντηση του Διορθοδόξου Δικτύου Πρωτοβουλιών Μελέτης Θρησκειών και Καταστροφικών Λατρειών, η οποία έλαβε χώρα μεταξύ των ημερομηνιών 24 και 27  Σεπτεμβρίου 2012 στη  Σερβία. Η συνάντηση φιλοξενήθηκε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μπάτσκας κ. Ειρηναίο, στο τουριστικό θέρετρο Ribarsko Ostrvo στο Νόβι  Σαντ ("Νεόφυτον") της Σερβίας και σε αυτή συμμετείχαν πέραν των 130 συνέδρων  – εκπροσώπων από όλες σχεδόν τις Ορθόδοξες Χώρες  –  Εκκλησίες:  Οικουμενικό Πατριαρχείο, Πατριαρχεία  Αντιόχειας,  Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας και Γεωργίας, Εκκλησίες:  Κύπρου, Ελλάδας, Πολωνίας, Τσεχίας -Σλοβακίας, Αλβανίας και Ουκρανίας,  και πολλές Ορθόδοξες Πρωτοβουλίες που ασχολούνται με τα θέματα των νεοφανών αιρέσεων. Σο γενικό θέμα το οποίο απασχόλησε τους συνέδρους, ειδικούς μελετητές και ερευνητές επί των θεμάτων νεοφανών αιρέσεων και καταστροφικών λατρειών (σεκτών)  ήταν:  «Γκουρουϊσμός  στις  Καταστροφικές Λατρείες και αλλού: Προσωπικά  –  Πνευματικά  – Κοινωνικά προβλήματα και η θεραπεία τους».  Κοινή διαπίστωση των συνέδρων ήταν η εξής: «Η διδασκαλία του γκουρουισμού ανατρέπει συνολικά την περί Θεού, κόσμου και ανθρώπου διδαχή της Εκκλησίας μας, διότι θεμελιώνεται σε αντιλήψεις του Ινδουισμού, Βουδισμού και αποκρυφισμού που είναι όχι απλώς ξένες και ασυμβίβαστες, αλλά και ριζικά αντίθετες με  το πνεύμα του Χριστιανισμού. Ενδεικτικά: 1. Αρνείται τον προσωπικό Τριαδικό Θεό, τον οποίο  αντικαθιστά με μία παγκόσμια θεία ενέργεια, από την οποία προήλθαν τα πάντα και βρίσκεται στα πάντα (πανθεϊστικός μονισμός). 2. Αρνείται το Ευαγγέλιο της εν Χριστώ σωτηρίας, το οποίο αντικαθιστά με το ευαγγέλιο του όφεως,    δηλαδή  της  αυτοσωτηρίας. 3. Στην Ορθόδοξη θεώρηση του ανθρώπου ως προσώπου μοναδικού, ελευθέρου και υπευθύνου που προσδοκά την  Ανάσταση και τη Βασιλεία του Θεού ως μοναδική απάντηση στο πρόβλημα του θανάτου, αντιπαραθέτει την αντιχριστιανική πίστη στο κάρμα και τη μετενσάρκωση. Στο  τελικό  κείμενο των  Πορισμάτων  – Διαπιστώσεων  – Συμπερασμάτων και Προτάσεων, το οποίο θα  αποσταλεί σε  Εκκλησιαστικούς, Πολιτειακούς και Κοινωνικούς Φορείς προς  ενημέρωση και μελέτη, επισημαίνονται τα Προσωπικά, Πνευματικά – Ποιμαντικά και Κοινωνικά προβλήματα  που δημιουργούνται με την εμπλοκή του ανθρώπου στον Γκουρουϊσμό. Μεταξύ άλλων,  έχει διαπιστωθεί ότι πολλές γκουρουιστικές ομάδες συστηματικά αποκρύπτουν το πραγματικό  τους πρόσωπο και  δραστηριοποιούνται προσηλυτιστικά και ανεξέλεγκτα στους ευαίσθητους  τομείς της παιδείας, του πολιτισμού και της υγείας, εξαπατώντας  ανυποψίαστους ανθρώπους, φορείς ακόμα και Κρατικές Αρχές. Ιδιαίτερα προσφιλής είναι η αλλαγή επωνυμίας, ώστε να διαφεύγουν των ελέγχων και της κριτικής. Όπως έχει αποδείξει η μελέτη των οργανώσεων  αυτών σε  ευρωπαϊκό επίπεδο, η απειλή εκτείνεται ακόμα και σε θέματα κρατικής  ασφάλειας και απειλής των δημοκρατικών θεσμών των ευρωπαϊκών κρατών. Ο  γκουρουϊσμός  είναι σεκταριστικό θρησκευτικό κίνημα ινδουιστικής  –βουδιστικής προέλευσης. Βασικό στοιχείο του είναι το πρόσωπο του «γκουρού», το οποίο για τη σέκτα είναι η κυρίαρχη αυθεντία που καθορίζει κατ’ απόλυτο τρόπο τη ζωή, τη σκέψη και την εν γένει λειτουργία κάθε μέλους της ομάδας. Στο Διορθόδοξο Δίκτυο Πρωτοβουλιών Μελέτης Θρησκειών και  Καταστροφικών Λατρειών, το οποίο αποτελείται από ειδικούς επί των θεμάτων,  θεωρεί ότι όλοι μας πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά με τη  μελέτη του θέματος προκειμένου ν’ αποφευχθεί η βλάβη τόσο της  σωματικής όσο και της πνευματικής υγείας του ανθρώπου.
  • 5η  ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ  ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ  ΜΕΛΕΤΗΣ  ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ
    5η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ
    5η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ Από τις 24 έως τις 27 Σεπτεμβρίου 2012 έλαβε χώρα στο τουριστικό θέρετρο Ribarsco Ostrvo στο Novi Sant της Σερβίας, η Ε΄Διορθόδοξη Συνάντηση του Δικτύου Πρωτοβουλιών μελέτης Θρησκειών και Καταστροφικών Λατρειών με το λίαν ενδιαφέρον και πολύπλευρο θέμα: "Γκουρουισμός στις Καταστροφικές Λατρείες και αλλού: πνευματικά, προσωπικά, κοινωνικά προβλήματα και η θεραπεία τους". Στη Συνδιάσκεψη αυτή μετείχαν εκπρόσωποι από πολλές Ορθόδοξες Εκκλησίες: Οικουμενικό Πατριαρχείο, Πατριαρχείο Αντιοχείας, Πατριαρχείο Ρωσίας, Πατριαρχείο Ρουμανίας, Πατριαρχείο Βουλγαρίας, Πατριαρχείο Σερβίας, Εκκλησία της Κύπρου, Εκκλησία της Ουκρανίας, Εκκλησία Τσεχίας και Σλοβακίας, καθως και εκπρόσωποι από Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η Ιερά Μητρόπολις Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως εκπροσωπήθηκε από τον Αιδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο κ. Θεόδωρο Παπαγιάννη, υπεύθυνο του Γραφείου επί των Αιρἐσεων της Μητροπόλεώς μας. Εισηγητές  ήσαν οι:   α) Αρχιεπίσκοπος Πράγας και Μητροπολίτης Τσεχικών Χωρών και Σλοβακίας κ. Χριστοφόρος, με θέμα: «Γκουρουισμός: Πνευματικά, Προσωπικά και Κοινωνικά προβλήματα». β) Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Έγγρας κ. Πορφύριος, (Σερβία) με θέμα: "Η αληθινή εκκλησιαστική πατρότητα και ο ψευδογεροντισμός - γκουρουισμός" γ) Καθηγητής Γεώργιος Κρίππας, Δρ Συνταγματικού Δικαίου, (Ελλάδα) με θέμα : «Το Νομικό πλαίσιο στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε άλλες χώρες για την αντιμετώπιση των Καταστροφικών Λατρειών» δ) Καθηγητής Αλέξανδρος Ντβόρκιν, (Ρωσία) με θέμα : «Η αναγκαιότητα της οργάνωσης του ποιμαντικού έργου της Εκκλησίας έναντι των αιρέσεων» ε) Πρωθιερέας Αλέξανδρος Νοβοπάσσιν, (Νοβοσιμπίρσκ Σιβηρίας) με θέμα: «Γκουρουιστικές ομάδες μέσα στην Εκκλησία» στ) Καθηγητής Ιβάν Δημητρώφ, (Βουλγαρία) με θέμα: «Η δράση της αιρέσεως του Σρι Σρι Ραβί Σανκάρ στη Βουλγαρία. Αρνητικές επιπτώσεις των πρακτικών της, παρουσιαζομένων ως θετικών» ζ) Θεοφιλέστατος επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος, (Κύπρος), με θέμα: «Το φρόνημα των γκουρού και το θεολογικό φρόνημα της Εκκλησίας» Επισημάνθηκε δεόντως η επιβλαβής για την κοινωνία και το ανθρώπινο πρόσωπο ανελευθερία που κυριαρχεί στους χώρους των γκουρουιστικών οργανώσεων, και πως αυτή εκφράζεται  στα «ιερά» κείμενα του Ινδουισμού και του Βουδισμού (Ουπανισάδες, Βέδες, κ. α.). Χαρακτηριστική είναι η αντίληψη σχετικά με το κάρμα και το ότι «δεν πρέπει να βοηθήσεις κάποιον άνθρωπο να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του και το ποιόν του, γιατί τον εμποδίζεις να μετενσαρκωθεί (σ.σ. ακόμη κι αν πρόκειται για φονιά, διαφθορέα, κλπ.;)» (Μαχαρίσι Μαχές γιόγκι). Όπως ορθά παρατηρήθηκε, η θεωρία της μετεμψύχωσης αποτελεί μεγάλο άλλοθι αλλά και κίνητρο για εκτρώσεις (καθ. Ντβόρκιν). Ο γκουρού αποτελεί για τον μαθητή ένα πρόσωπο ιερό, που ο μαθητής πρέπει να λατρεύει και να υπακούει τυφλά. Πολύ εύστοχα παραλληλίστηκε το πρόσωπο του γκουρού με αυτό του πνευματικού, του γέροντα, που ενυπάρχει στην ορθόδοξη πνευματικότητα. Στην Ορθοδοξία, ο πνευματικός βοηθά τον μαθητή να βρει τον δικό του δρόμο, χωρίς καταναγκασμό και ψυχολογικές πιέσεις (Θεοφ. Έγγρας). Ο εγκόσμιος πνευματικός καλείται να καλλιεργήσει την υγιή σχέση πατρός προς τέκνα, και η επιλογή του γίνεται ελεύθερα. Ωστόσο, κάποιοι πνευματικοί επιχειρούν να δημιουργήσουν συναισθηματικούς δεσμούς, που οδηγούν σε μια εξαρτημένη σχέση, ανάλογη με αυτήν των γκουρού. Και τότε το πνευματικό τέκνο τους, αντί να εργασθεί στον εαυτό του για την βελτίωση της πνευματικής του καταστάσεως, βρίσκεται εγκλωβισμένο ασυναίσθητα σε μια σχέση γεμάτη από συναισθηματικές εξάρσεις προς τον «γέροντα-γκουρού», που τον οδηγούν σε προσωπολατρεία και κομπασμό για τον πνευματικό του, όσο κι αν η πατερική μας παράδοση τονίζει «μὴ ἐπαρθῆς διὰ τὸν σὸν δάσκαλον…» (Άγ. Συμεών ο νέος Θεολόγος). Ο ίδιος ιερός Πατήρ τονίζει: «Μη γυρνάς εδώ κι εκεί, αναζητώντας γνωστούς μοναχούς, αλλά, αφού γνωρίσεις κάποιον, απέθεσε εκεί το φορτίο». Δεν μπορεί να υπάρξει πνευματική προκοπή μέσα από έτοιμες απαντήσεις και έλλειψη πρωτοβουλιών. Άλλωστε, όταν ζητούμε ευλογία, θέλουμε την ευχή του Χριστού δια του πνευματικού γι’ αυτό που έχουμε αποφασίσει να κάνουμε – δεν ζητούμε άδεια. Κατατοπιστική υπήρξε και η παρουσία των Μελών της Διακοινοβουλευτικής Συνελεύσεως της Ορθοδοξίας και των εγκρίτων Νομικών, που παρουσίασαν το νομικό πλαίσιο σχετικά με την αντιμετώπιση των Καταστροφικών Λατρειών. Εκεί τονίστηκε ότι υπάρχει ολιγωρία στην αντιμετώπισή τους, αν και κάποιες φορές η επέμβαση της πολιτείας σε κράτη της Δυτικής Ευρώπης υπήρξε καταδικαστική. Υπάρχουν λ .χ. τρεις καταδίκες σε βάρος των Χιλιαστών για προσηλυτισμό από τα ελληνικά δικαστήρια, που επικυρώθηκαν από τα ευρωπαϊκά. Εδώ, αξίζει να επισημανθεί ότι, ο αυτοπροσδιορισμός των Μαρτύρων του Ιεχωβά ως «Χριστιανών», είναι εξολοκλήρου αντισυνταγματικός. Ο όρος «αυτοπροσδιορισμός» είναι νομικός και επιτρέπει την ελευθερία εσωτερικής οργάνωσης, χωρίς να θιγεί άλλη οργάνωση. Δηλ. στην εσωτερική του δομή επιτρέπεται ο καθένας να αποκαλείται όπως επιθυμεί. Αλλά από την στιγμή που γίνεται υποκλοπή τίτλου άλλων, αυτό δεν είναι αποδεκτό. Εν κατακλείδι, τονίστηκε ότι πρέπει να πιεστούν με κάθε τρόπο τα κράτη της Ευρώπης προς περιορισμό των επικίνδυνων σεκτών.     Παράλληλα με τις εισηγήσεις και τον διάλογο που επακολουθούσε, δραστηριοποιούνταν και οι Ομάδες Εργασίας, η θεματολογία των οποίων είναι η ακόλουθη: A. Γκουρουισμός – Γεροντισμός – Εκκλησία : Η γνήσια πατρότητα μέσα στην Εκκλησία και ο ψευδογεροντισμος                                                                                                         Β. Μέθοδοι και τεχνικές του Γκουρουισμού και οι επιπτώσεις τους πάνω στην προσωπικότητα του ανθρώπου.                                                                                                                                                                                                         Γ. Νομικά προβλήματα που προκύπτουν από τη δραστηριότητα των λατρειών                                                Δ. Θεολογικά, ποιμαντικά και πνευματικά προβλήματα που δημιουργούνται από το φρόνημα του Γκουρουισμού και η αντιμετώπιση τους Υπεύθυνοι των Ομάδων Εργασίας στις ανάλογες γλώσσες υπήρξαν οι:                         Α) Επίσκοπος Έγγρας Πορφύριος (Σερβικά)                                                                                 Β) Αλέξανδρος Ντβόρκιν και π. Αλέξανδρος Noβομπάσιν (Ρωσικά)                                  Γ) Γεώργιος Κρίππας, Τάσος Μητσόπουλος (Ελληνικά, Αγγλικά)                                         Δ) π. Δημήτριος Κωστόπουλος, π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος (Ελληνικά) Τα πορίσματα των Ομάδων Εργασίας έχουν εκπονηθεί και αναμένεται να συμπτυχθούν σε ενιαίο κείμενο. Μόλις εκδοθούν, θα αναρτηθούν στον ιστοχώρο μας.